Tuesday, December 24, 2013


Εκπομπή '25'
21/12/2013 - 22/12/2013

Tuesday, December 17, 2013


Εκπομπή '25'
14/12/2013 - 15/12/2013

Saturday, December 7, 2013


Εκπομπή '25' 01/12/2013

Thursday, December 5, 2013


Οι εκπομπές '25' του Χρήστου Δασκαλοπουλου
σε αναμετάδοση στο Pluto



Είναι γεγονός ότι από τότε που ξεκίνησε το νέο site του ραδιοφωνικού σταθμού 'Στο Κόκκινο', για κάποιον άγνωστο λόγο, έχουν σταματήσει να ανεβαίνουν οι μουσικές εκπομπές στο αρχείο του. Παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις μας, αυτό το πρόβλημα δεν δείχνει να διορθώνεται.

Μέχρι να γίνει κάτι λοιπόν, αποφασίσαμε να ανεβάζουμε τις εκπομπές του Χρήστου Δασκαλόπουλου στο Mixcloud, για όποιον δεν προλαβαίνει να τις ακούσει live.

Είναι αυτονόητο, ότι τα ανεβάσματα των εκπομπών θα σταματήσουν μόλις αποφασίσει ο σταθμός 'Στο Κόκκινο' να το κάνει και ότι τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον ραδιοφωνικό σταθμό και στους  παραγωγούς της εκπομπής.








Sunday, December 1, 2013


Public Service Broadcasting
'Inform-Educate-Entertain'
(Test Card Recordings,2013)





Πρωτοτυπία εν έτει 2013; Μάλιστα!

Καθώς τα gigabyte ανεβοκατεβαίνουν με δαιμονιώδη ρυθμό στη διαδικτυακή μουσικόσφαιρα και όλοι ανακαλύπτουν τους νέους (βάλτε ότι προτιμάτε) Pixies/MBV/Beatles, έρχονται κάποιοι να δοκιμάσουν μία εντελώς φρέσκια ιδέα που θα τους κάνει περισσότερο σημείο αναφοράς για τους επόμενους, παρα αντικείμενο σύγκρισης με τους προγενέστερους.

Το ντουέτο των λονδρέζων Public Service Broadcasting ντύνει ηχητικά απόσπάσματα από ειδησεογραφικά-προπαγανδιστικά φιλμάκια των '40's και '50's (κάτι αντίστοιχο με τα επίκαιρα που παιζόντουσαν στα διαλείματα των ταινιών στα ελληνικά σινεμά των '60's) προσπαθώντας -κατά δική τους όχι και τόσο μετριοπαθή ομολογία- 'να διδάξουν μαθήματα του παρελθόντος μέσω της μουσικής του μέλλοντος'. Κάπως έτσι προέκυψε το φετινό τους album 'Inform-Educate-Entertain', που με τον τίτλο του δείχνει να ταυτίζει τους στόχους των παλιών αυτών φιλμ με αυτούς της μπάντας. 

 Δεν είναι μόνο η εξαιρετικά εμπνευσμένη ιδέα τους που μας εντυπωσιάζει, ούτε ο όγκος του υλικού που (προφανώς) θα διέτρεξαν για να καταλήξουν στα  δέκα κομμάτια του άλμπουμ τους: είναι, πρωτίστως, ο ανεπανάληπτος τρόπος που εντάσσουν τα ηθικοπλαστικά και πομπώδη speakage στις συνθέσεις τους, έτσι ώστε να προκύπτει ένα άκρως εθιστικό, ενδιαφέρον και φιλοσοφημένο αποτέλεσμα.

Μία ακρόαση του 'Spitfire' θα σας πείσει: μέσα από ένα tempo που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Death In Vegas, ξεπηδούν οι μονόλογοι του δημιουργού του δημοφιλούς και θανατηφόρου αεροσκάφους, θυμίζοντάς μας τη φρικιαστική διαστροφή του ανθρώπινου νου μέσα στον πόλεμο.
     'someday I am going to build a plane that looks just like a bird/
      it's not exactly a bird I'm creating, is it?
      It's the curiousest of birds
     A bird that breathes fire and spits out death and destruction, 

       a Spitfire bird.'

Στο 'Signal 30' μέσα σε ένα σχεδόν χεβιταλλικό ρυθμό, σαμπλάρουν ειρωνευόμενοι ένα διαφημιστικό οδικής ασφάλειας του 1959 , στο 'Theme From PSB' μας αυτοπαρουσιάζονται με ένα Lemonjelly-ικό καρναβάλι, στο κορυφαίο 'Everest' (με samples της ταινίας του 1953 'The Conquest of Everest') κάνουν πιο πολύ ένα σχόλιο στην ανθρώπινη φύση παρά στην κατάκτηση της οροσειράς ενώ στο 'Night Mail' καταφέρνουν να κάνουν τον παρουσιαστή του ομώνυμου διαφημιστικού documantary του 1936 να ...ραπάρει.  

Εύλογα, δεν παραλείπουν να κλείσουν το μάτι στους Boards Of Canada με το 'ROYGBIV' και στο 'Endtroducing' του DJ Shadow με το υπέροχο κλείσιμο του 'Late Night Final'.

Οι PBS δεν ήρθαν μόνο να μας θυμίσουν ότι η πρωτοτυπία θα κερδίζει πάντα τα παράγωγα, η έμπνευση την αντιγραφή και ο σαρκασμός το κήρυγμα. Ήρθαν, κυρίως, να ανανεώσουν τη σιγουριά μας ότι  η μουσική θα βρίσκει πάντα ένα τρόπο να προχωράει μπροστά. 

Βγάζοντας τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς.


Νίκος Ζωητός





και ένα video που εξηγεί το πως προέκυψε το "Spitfire'




Sunday, November 24, 2013


MGMT - MGMT
(2013, Columbia)






Τους ΜGMT τούς πήραμε από την αρχή στραβά με κείνο το αλήστου μνήμης 'Kids' ειδικώς όταν μάθαμε ότι soccer moms μαζεύονταν να το εκτελέσουν χρησιμοποιώντας ως μουσικά όργανα τα smartphone τους. Ευτυχώς, όλοι- ακόμη κι εμείς- έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία και τους την αποδώσαμε δυο χρόνια μετά όταν μάθαμε ότι κυκλοφόρησαν ένα κομμάτι με τίτλο 'Dan Treacy'. Καλή συν-αλλαγή: πολύ απείχε από το να είναι ένα μουσειακό έκθεμα στο μαυσωλείο κάποιου καταραμένου καλλιτέχνη, για την ακρίβεια υπήρξε το ακαταμάχητο σινγκλάκι εκείνης της χρονιάς. Επιμείναμε κι είπαμε να τους ακούσουμε και φέτος παρά το ελάχιστο- για το βεληνεκές τους- buzz.

Αυθαίρετα συμπεράσματα νιοστής ακρόασης:

1. Οι MGMT μπορούν πανεύκολα να φτιάξουν έναν δίσκο που θα τινάξει τη μπάνκα στον αέρα. Πολύ πιο εύκολα από τους Arctic Monkeys, τους Arcade Fire, τους Crystal Stilts κ.α. Έναν δίσκο που θα περιέχει δέκα 'Kids' και θα τον λατρέψουν εκτός από τα παιδιά τους και οι soccer moms του προλόγου. Έναν δίσκο που σχεδόν οποιοσδήποτε βρισκόταν στη θέση τους θα τον έκανε.

2. Οι MGMT δεν κυκλοφορούν αυτόν τον δίσκο. Αντιθέτως, ταλαιπωρούνται* με το να κατασκευάζουν κομμάτια στο νέο δίσκο που σε άλλους το καθένα τους θα ήταν ένα άλμπουμ από μόνο του, τουλάχιστον.

3. α) Η, επίσης ερασιτεχνική, ενασχόλησή μας με την φιλοσοφία μας έχει αποκαλύψει δύο Λυδίες λίθους: «σημασία έχουν οι σωστές ερωτήσεις κι όχι οι απαντήσεις» όπως και το «γιατί να υπάρχουν τα όντα κι όχι το τίποτα;». Παραφράζοντας αυτά τα δύο για τη μουσική επί χρόνια ρωτάμε όχι «γιατί ακούμε μουσική» άλλα «γιατί υπάρχει η μουσική κι όχι η σιωπή;». Επιτέλους, έχουμε μιαν απάντηση: 'Ι Love You Too, Death'.

β) Η ανωτέρω απάντηση προφανώς σε σας μπορεί να μη λέει τίποτα. Οπότε, ξανά από την αρχή.


Αυθαίρετα συμπεράσματα ν+1 ακρόασης:


Νίκος Rorschach


*κι όταν λέμε ταλαιπωρούνται το εννοούμε: τεχνικώς η όλη παραγωγή μας θύμισε το 'Revolver' με τον McCartney να κουβαλάει στο στούντιο τις λούπες που είχε φτιάξε με μπομπινόφωνο στο σπίτι του.



Wednesday, November 20, 2013


The Last Drive - Have Mercy (live at Piraeus)



Ένα 'all time classic' που άργησε κάποιους μήνες άλλα βρήκε επιτέλους το δρόμο του....




Monday, September 16, 2013


Dirty Beaches
Drifters/Love Is The Devil (2013, Zoo Music)







Intro με μια προσωπική μαρτυρία: Πριν δυο χρόνια περίπου είχε έρθει για συναυλία στη χώρα μας ο κος Alex Zhang Hungtai. Είχε γίνει γνωστός κυρίως από ένα εκπληκτικό remix στο ‘Voila’ της Francoise Hardy με τίτλο 'Lord Knows Best' που αναπαρήγαγαν με καταιγιστική συχνότητα- χωρίς βέβαια να ξέρουν καμιά Hardy- στα playlists (συγγνώμη, εκπομπές) τους σταθμοί επιπέδου Best και Εν Λευκώ, με τελικό αποτέλεσμα μια μοναδική από πλευράς προσέλευσης συναυλία που όλοι είχανε ξεχάσει την επόμενη μέρα. Είχαμε αναλάβει να φέρουμε τον Dirty Beaches από και προς το αεροδρόμιο. Στο πήγαινε στο ράδιο έπαιζε Χατζιδάκη. Μας ρώτησε τι ακούμε και του άρεσε πολύ και τί λέει ο παραγωγός. Τού μεταφράσαμε: «Με ρωτούν γιατί παίζω τους κλασικούς παλιούς συνθέτες κι όχι τους καινούριους. Μα, επειδή, αυτοί κάνανε μουσική. Οι νέοι κάνουν λούπες ανάμεσα στη μουσική». Γέλασε. Στην επιστροφή του χαρίσαμε ένα βινύλιο του μοναδικού Έλληνα συνθέτη που ο Χατζηδάκης αναγνώριζε ως ανώτερό του. Του Μάρκου.
            
  Οι δύο νέοι δίσκοι σε συσκευασία του ενός  σχεδόν ογδοντάλεπτου megamix περιέχουν τα πάντα εκτός από… ρεμπέτικο.  Μάλλον δεν άκουσε τον δίσκο μας. Γιατί, όλα τα άλλα κατάφερε να τα… συγχωνεύσει. Την electropop  στο ‘ELLI’, τον μινιμαλισμό στο ‘Woman’, το industrial στο ‘Mirage Hall’, την free jazz στο ‘Greyhound Night’, την jungle tropicalia στο ‘Au Revoir Mon Visage’, τους… Suicide στο ‘I Dream In Neon’, τον… Μπαχ στο ‘I Don’t Know…’ κ.ο.κ. αφού πρώτα τα μετουσιώνει στο dubstep-reverb μίξερ δικής του προέλευσης και κατασκευής. Ο τύπος είναι ιδιοφυΐα. Κάτι σαν DJ Shadow των 10's. Όμως ο λόγος που τα γράφουμε αυτά δεν είναι για να τον προμοτάρουμε. Είναι που είμαστε βέβαιοι ότι μετρημένοι στα δάκτυλα των δυο χεριών πρέπει να είναι όσοι από τους 600+ εκείνου του live ασχολούνται ακόμη μαζί του. Και δεν φταίει που δεν το χει το live…

Νίκος Rorschach




Saturday, July 6, 2013


Kid Congo & the Pink Monkey Birds
'Haunted Head'
(In The Red Records, 2013)






Για μία φορά θα ξεστρατίσουμε από τη μανιέρα των γνωστών, διθυραμβικών κριτικών. Επειδή του συγκεκριμένου κυρίου, του Kid Congo Powers aka Brian Tristan, το τραβάει ο οργανισμός του και με το παραπάνω.  Αφού ο εν λόγω τύπος έμαθε να παίζει τα βασικά της κιθάρας και μάλιστα τα εύκολα (τα ανοιχτά κουρδίσματα) από κάποιον Jeffrey Lee Pierce, κατάφερε να διαχειρισθεί την καριέρα του εξαπατώντας κατά σειρά τους Gun Club, τους Cramps, τους Bad Seeds , τον Barry Adamson (!), τη Julee Cruise (!!) ακόμα και τον σεσημασμένο καλοκάγαθο και καλοπροαίρετο με τους συνεργάτες του  Mark E. Smith(!!!) Ακολούθως, ανακάλυψε ότι είναι και frontman και τραγουδιστής, πήγε στο Austin, βρήκε κάτι απίθανους πλανόδιους μουσικούς για να τον συνοδεύουν στην αγυρτεία του, τούς βάφτισε με το απίθανα γελοίο αλλά πλήρως  αντάξιο της τέχνης τους όνομα: Pink Monkey Birds (!!!) και κανονικά εδώ θα έπρεπε να παύσουμε να ασχολούμαστε.  Δυστυχώς, έχει και συνέχεια. Οι Kid Congo Powers and the Pink Monkey Birds έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν μέχρις τώρα τέσσερις δίσκους, κατά σειρά αρχαιότητας τον ένα χειρότερο από τον άλλο. Και πώς να μην είναι όταν ονομάζουν τη μουσική που φτιάχνουν: "the B-52's meet the Stooges". Πως το λεν το άλλο με τον Τοτό; 

Γενικώς, το μόνο θετικό που χουν είναι πως αρκεί ο ελάχιστος απαιτούμενος χρόνος  ακρόασης που στην ποπ ορίζεται ως τα εναρκτήρια 10'' του 'Cracking Up" των Jesus and Mary Chain για να τους αποστραφείς για πάντα. Ειδικώς, για τον πιο πρόσφατο δίσκο, το μοναδικό υποφερτό τραγούδι το 'Conjure Man' που κυκλοφόρησε ως σινγκλάκι και promo του δίσκου δεν περιέχεται σ αυτόν!!!  Αυτοί και οι  Beatles, δηλαδή (ως γνωστόν, το 'Sgt Pepper's' δεν χώρεσε τα 'A Day In The Life' και 'Strawberry Fields'). Τουλάχιστον, έχουν χιούμορ. Γι αυτό τους προβάλλουμε. Α, κι επειδή σεβόμαστε απεριόριστα In the Red records.

Νίκος Rorschach

PS1 για τους τεχνικούς
Χαρακτηρίζονται "ανοιχτά" τα κουρδίσματα όπου οι 6 χορδές  είναι έτσι κουρδισμένες ώστε- όταν τις παίζεις χωρίς να πατάς με τα δάχτυλα του αριστερού χεριού πάνω σε κάποιο τάστο, απλά χτυπώντας τη χορδή με το δεξί χέρι ή με το δοξάρι- να παράγουν κάποια συγκεκριμένη συγχορδία...κυρίως τζαζ συγχορδίες. Το εκάστοτε κούρδισμα παίρνει την ονομασία του από την τονικότητα που έχεις επιλέξει να κουρδίσεις... και είναι εύκολα αναγνωρίσιμο με το αυτί. Έτσι το μουσικό αποτέλεσμα βγαίνει με πολύ λιγότερο κόπο αφού το αριστερό χέρι κάνει πολύ λιγότερα από όσα θα έκανε εάν έπρεπε να παίξει τα ίδια πράγματα με το κλασικό κούρδισμα. π.χ. D-A-F#-D-A-D...γνωστό και ως  DAD... (με ακόμα πιο γνωστό παράδειγμα το 'Kashmir' από τους- δυστυχώς πρέπει να τους βάλουμε στο στόμα μας- Zeppelin)

PS2 εξτραδάκι για τους... ιστορικούς: 



Thursday, June 13, 2013


Heligoats
'Back To The Ache'
(Greyday Records, 2013)





 
Τους Ηeligoats τούς μάθαμε μέσα από μια κυκλοφορία των Daytrotter Sessions. Κάτι σαν το 9/11 δηλαδή, που όλοι θυμούνται που ήταν και τι κάνανε όταν το μάθανε. Τότε πρωτακούσαμε το 'Heat Vents' και το 'Moon See Day See'. Αρχικώς, μπερδευτήκαμε. Μα, υπήρχε κάτι που δεν είχαμε ξανακούσει; Κι έπειτα τα πράγματα ξεκαθάρισαν με τα 'Boil Over' και 'A Word From Our Sponsor". Ναι, υπήρχε. Ήταν ο κος Chris Opetka που μετά από 60έτη pop-ular μουσικής παράδοσης, θα ερχόταν ως νέος Philip Glass να προσθέσει στην ποπ το μόνον στοιχείο που τής έλειψε όλα αυτά τα χρόνια της υπεροχής της: τον Μινιμαλισμό, που θα πει την επικράτηση μιας και μόνης μουσικής ιδέας σε ένα τεμάχιο που διαρκώς επαναλαμβάνεται, εκπτύσσεται και. ξεχειλώνει καταλαμβάνοντας τελικώς την Ψυχή που εξ-ισταται κι αυτή με τη σειρά της. Το μόνον που χρειαζόταν προκειμένου να γραφούν και κυρίως να βιωθούν αυτοί οι υπαρξιακοί υπερ- (ή, παρα-)λογισμοί, ήταν ένας πλήρης και ενιαίος μινιμαλιστικός δίσκος όπου από την αρχή μέχρι το τέλος του να συμβαίνει αυτό και μόνον αυτό το νεορομαντικό κατασκεύασμα που μόλις περιγράψαμε.

Αντιστρόφως, το μόνον που χρειαζόταν να αποφευχθεί ήταν τα tracks-γεμίσματα. Κι αυτό ακριβώς, ωιμέ, συνέβη στο "Back To The Ache". Μόνον στο 'Right Then And There' εφαρμόζονται οι αρχές που ο ίδιος ο Opetka, πρώτος έθεσε. Κρίμα. Πιθανώς, δεν θα υπάρξει νέα ευκαιρία. Σκληρή προσγείωση και για μας. Πάντως, το τραγουδούν:
"Then take full advantage of your time away/
Your time in the air/
Cause your time underground again is drawing near"

Ετσι κι αλλιώς, ένα best of τους θα κοσμεί τους. σκληρούς δίσκους των μουσικολόγων και μουσικο.καταναλωτών των επόμενων δεκαετιών.

Νίκος Rorschach





Thursday, April 25, 2013


Crime & The City Solution
' American Twilight'
(Merge, 2013)




Παρασυρμένοι από τον οργασμό και ορυμαγδό μαζί που παρατηρείται αυτό το σωτήριο για τη ποπ μουσική παράδοση έτος της πλήρους αποενοχοποίησης (και επαναχρησιμοποίησης) όλων των κλισέ «δεκαετιών», της επανεμφάνισης όλων των περίεργων ειδών δεινοσαύρων που με αυτιστική προσήλωση μαθαίναμε στο Γυμνάσιο(από τους βροντόσαυρους Strokes μέχρι τον. t-rex Bowie και τους τρικεράτoπες Wire), της πλήρους ενοποίησης όλων των ταξινομικών συστημάτων της indie αλλά και «χλωμοί» στο να παρακολουθούμε με δημ(ι)οσιο-γραφική επιμέλεια τις εξελίξεις, θα είμαστε λακωνικοί: 'American Twilight' - Crime & the City Solution. Enough said.


 Νίκος Rorschach






Wednesday, April 3, 2013


Shout Out Louds
' Optica'
(Merge, 2013)






Θεωρητικά οι καινούριοι Shout Out Louds δεν θα μπορούσαν να μας απασχολήσουν τόσο όσο να φιλοτιμηθούμε να τους… αναδείξουμε κιόλας από το «πλουτο-μαγκ». Κι αυτό επειδή είναι Σκανδιναβοί. Δηλαδή, πιο πολύ δεν γίνεται. Είναι αλάνθαστοι σε όλα: στα… αγγλικά, στην ενορχήστρωση, στις μελωδίες και κυρίως στην άνεση παλινδρόμησής τους στο μουσικό πεδίο μεταξύ Cure  και St. Etienne. Κι αν οι πρώτοι δεν μας χαλούν καθόλου ως επιρροή (κάποια στιγμή σκοπεύουμε να αποδείξουμε ότι οι Cure είναι η πιο επιδραστική μπάντα στην ιστορία της ευρωπαϊκής ποπ μετά τους Beatles) για τους δεύτερους είχαμε θέμα επειδή η οποιαδήποτε αναφορά σε δαύτους θα αδικούσε τους επίδοξους συνεχιστές τους. Με άλλα λόγια, οι Shout Out Louds μας έφερναν στο μυαλό το ιστορικό ανέκδοτο: στη δεκαετία του ’70 οι Σουηδοί εφάρμοσαν ένα πρόγραμμα προληπτικής οδοντιατρικής στα σχολεία. Δυο δεκαετίες μετά, όλοι οι Σουηδοί Οδοντίατροι μετανάστευσαν στην Αγγλία επειδή δεν υπήρχαν χαλασμένα δόντια να φτιάξουν στη χώρα τους!    

Εν τούτοις, και παρότι στο 'Optica' υπάρχει ένα τουλάχιστο τραγούδι- το  'Chasing The Sinking Sun' - που επιβεβαιώνει απόλυτα την παραπάνω θεωρία μας, ο δίσκος αποτέλεσε αληθινή έκπληξη για μας. Και όχι γιατί περιέχει ένα killer track, επιπέδου Raveonettes, το 'Hermila'. Απλώς, επειδή με αυτόν τον δίσκο οι Shout Out Louds αφήνουν τη συνολική αίσθηση ότι είναι τόσο σπουδαίοι ώστε μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν το δικό τους ήχο, καθώς είναι ο τέταρτος κατά σειρά κα-τα-πλη-κτι-κός δίσκος που υπογράφουν, τουλάχιστον για όσους μη κολλημένους, όπως εμείς, μπορούν ν ακούσουν πραγματικά μουσική στον παρόντα χρόνο. Κι αυτό δεν μπορείς να το κάνεις μόνον αν αντιγράφεις. Ίσα-ίσα, το ότι έφτασαν ως εδώ υπερπηδώντας ακριβώς την αρχική ώθηση που σού δίνει το ξεπατίκωμα- και που γίνεται δυσεπίλυτο πρόβλημα στη συνέχεια- τους καθιστά ακόμη πιο αξιοθαύμαστους. Όμως αυτά έχουν σημασία μόνον για τους κριτικούς και την υστεροφημία τους (της μπάντας και των… κριτικών). Το πραγματικά σπουδαίο με αυτό τον δίσκο είναι αυτό που προαναγγείλαμε περί ακρόασης μουσικής στον παρόντα χρόνο: Καλώς ή κακώς- κακώς, κατά την άποψή μας, αλλά αυτό είναι μια φιλοσοφική κουβέντα- η εποχή μας, με την σημασία που αποδίδει σε έννοιες όπως η αγάπη, η ευχαρίστηση, η ευτυχία, η… σημασία κοκ δεν επιτρέπει ένα 'Non- Stop Erotic Cabaret'. Αν το επέτρεπε, ίσως να ζούσαμε ευτυχισμένοι. Προς το παρόν, το 'Optica' αναδεικνύεται σε 'Non-Stop Erotic Cabaret' των καιρών μας. Οι υπαρξιστές έχουν ένα σόφισμα: πρώτα διαβάζετε αυτές τις γραμμές κι έπειτα σκέφτεσθε τους Soft Cell. Δηλαδή, πρώτα ζούμε το παρόν κι έπειτα το παρελθόν. Μακάριοι, λοιπόν, οι Shout Out Louds και οι θαυμαστές τους, ότι αυτοί παρακληθήσονται…


Νίκος Rorschach  




   

Monday, March 18, 2013


Girls Names
' The New Life'
(Tough Love Records, 2013)





Οι ΒορειοΙρλανδοί Girls Νames μας είχαν αφήσει αποσβολωμένους με το ντεμπούτο δίσκο τους  'Dead To Μe' και έκτοτε, σε αναμονή που φάνταζε ατελείωτη για το σόφομορ, καταφύγαμε στα εξής σοφίσματα:  μάθαμε τους Sea Pinks, τους Documenta, ψάξαμε πόσες φορές  έχει παίξει ο… Rory Gallagher στο Μπέλφαστ κι αν ήταν κανείς από τους… γονείς τους στο κοινό και κυρίως… ξανακούγαμε το 'Dead to Me'.  Οι συνειρμοί για το Rory δεν είναι τόσο ψυχωτικοί όσο ακούγονται. Οι κιθάρες στο 'Dead to Me' «σερφάρουν» κατ'εξακολούθηση (στην βάση της Σχολής του μοναδικού ισάξιου του Rory, Dick Dale) κι εμείς ποτέ δεν καταλάβαμε για ποιο λόγο οι Last Drive το «γυρίσανε» μετά τους δυο πρώτους δίσκους, προσπέρασαν τη Μισιρλού και, πάντως, ποτέ δεν τους ξεπεράσανε- τους δύο πρώτους δίσκους- στο μικρόκοσμό μας, τουλάχιστον.  Με αυτά και με αυτά όποτε ακούμε surf rock (και Rory) βιώνουμε το αίσθημα ανημποριάς και παντοδυναμίας ταυτόχρονα ενός μικρού παιδιού και αυτό θα κρατήσει για πάντα και δεν συγκρίνεται με όλες τις  «ψαγμενιές» του κόσμου αυτού…

Το  'New Life' δεν έχει ούτε ένα surf ριφάκι! Εν τούτοις, αυτό είναι το μόνο που μας στράβωσε. Γιατί  γενικώς είναι σπουδαίος δίσκος. Υπάρχουν όλα αυτά που αγαπήσαμε στην indie pop και κυρίως, κακά τα ψέματα, η… φωνή. Δεν θα πούμε άλλα, για να μην σας πάρουν τα ζουμιά. Κατά τα λοιπά, παρατηρείται μια καταπληκτική ισορροπία μεταξύ των συγχορδιών-μετρημάτων-μπλιμπλικίων. Κυρίως είναι διαδραστικός: Τον βάζεις στις καλές σου κι ακούς Cure (εντάξει, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, για indie pop πρόκειται) και τον ξανακούς στις μαύρες σου και νομίζεις ότι ανέστησαν του Joy Division.  Και το αντίθετο, τον ακούς και «σου σταθεροποιεί τη διάθεση». Μόλις συνοψίσαμε όλη την ιστορία της ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής. Μεταξύ των πολλών φαντασμάτων που πλανώνται, μάλλον υπερίπταται εκείνο των Εcho & the Bunnymen (είπαμε, βρετανικής). Το ζήτημα της αντιγραφής μας το έχουν λύσει ο… Πικάσο (« το να αντιγράφεις τους άλλους είναι απαραίτητο, το να αντιγράφεις τον εαυτό σου είναι τραγικό») και ο… administrator του μπλογκ στο review των The Pains Of Being Pure At Heart και απομένει μόνον το ζήτημα του δικαίου. Αυτό δεν θα μας το λύσουν οι Girls Names. Ή, μήπως…


Νίκος Rorschach 



Sunday, February 24, 2013


Gliss
' Langsom Dans'
(Modern Outsider, 2013)






Με αφορμή το καινούριο My Bloody Valentine, εμείς θα αναμετρηθούμε με τους Gliss ! Οι οποίοι σχεδόν άγνωστοι στα μέρη μας Gliss προέρχονται από την μονίμως ηλιόλουστη Καλιφόρνια αλλά ως τρίο διαθέτουν και εδώ και μια δεκαετία στο ρόστερ τους και μια μετεγγραφή από Ευρώπη μεριά, την Δανή Victoria Cecilia (η οποία συγκρίνεται με την Sharin Foo σε όλα και στα ίσα) για να προσθέτει και λίγη μουντάδα. 

Πρόκειται για τον τρίτο πλήρη δίσκο τους, όχι τον καλύτερό τους ως τώρα (αυτός ήταν ο πιο σύνθετος και πολυσυλλεκτικός 'Love the Virgins') αλλά σίγουρα τον πιο σαφή, πιο… εμπορικό και πιο dream-pop. H dream pop, από την άλλη, παραμένει ένα παρεξηγημένο υποείδος που κατά τη γνώμη μας έχει πολύ ταλαιπωρηθεί όχι τόσο από τους μουσικούς, όσο από τους… κριτικούς. 

Εδώ οι Gliss παραδίδουν ένα καλοζυγισμένο και αψεγάδιαστο δείγμα γραφής ως σφιχτοδεμένο σύνολο που είναι πλέον, με πολύ καλές μελωδίες, συνεχή χρήση downtempo μινόρε, ελεγχόμενες συναισθηματικές κορυφώσεις και κλεισίματα που κλείνουν το μάτι στους Cure. Με άλλα λόγια, αν τους πάρει κανείς όπως ακριβώς είναι, τότε θα συνεπαρθεί. Αν αρχίσει να γράφει διθυράμβους (όπως οι προαναφερθέντες κριτικοί), μέχρι που θα αντιμετωπίσει και υπαρξιακό κενό. Στην ίδια ανάγνωση, δεν πρόκειται για τίποτα 17 Pygmies ή Should (συγκροτήματα, δηλαδή τόσο τέλεια που είναι εξ ορισμού καταδικασμένα στη λήθη) αλλά τους-επίσης προαναφερθέντες- Raveonettes, τους Beach Fossils (για να μην αναφερθούμε στους Beach House και θίξουμε… ιερά και όσια) τους… έχουν. 

Ξεχάσαμε τους My Bloody Valentine. Επίτηδες. Αυτούς δεν τους αγγίζουμε. Δικό τους είδος…    



Νίκος Rorschach

PS
 Ά, και το εξώφυλλο. «Ανθεμικό». Βέβαια, προέχει μια αναδρομή σε εξώφυλλα κόμικς. Βρήκαμε και το soundtrack ενόσω ασχολούμαστε. Θα είναι οι… Gliss.    


Thursday, January 31, 2013


Top 60 Tracks of 2012



  1. Beach House - Myth
  2. Chromatics - Kill for Love
  3. Lower Dens - Brains
  4. XX - Angels
  5. Exitmusic - Passage
  6. Toy - Left Myself Behind
  7. Terry Malts - Tumble Down
  8. Bokomolech - Talk About Fires
  9. Walkmen - Heaven
  10. Stagnant Pools - Consistency
  11. Rhye - The Fall
  12. This Many Boyfriends - I Don't Like You ('Cos You Don't Like the Pastels)
  13. M. Ward - Primitive Girl
  14. The Fresh & Onlys - Yes Or No
  15. Japandroids - The House That Heaven Built
  16. Chairlift - I Belong In Your Arms
  17. Jim White - What Rocks Will Never Know
  18. Sky Ferreira - Everything Is Embarrassing
  19. Metric - The Wanderlust
  20. Trailer Trash Tracys - You Wish You Were Red 

  21. Wild Nothing - Only Heather
  22. Suburban Living - I Don't Fit In
  23. Charlie Boyer and The Voyeurs - I Watch You
  24. A Place To Bury Strangers - And I'm Up
  25. Go-Kart Mozart - Spunky Axe
  26. Burnt Palms - In My Mind
  27. Allo Darlin' - Capricornia
  28. Bill Fay - Never Ending Happening
  29. Orbital - Never
  30. Sennen - Wasted Heart
  31. Moonface - Headed For The Door
  32. A Whisper In The Noise - Black Shroud
  33. Lord Huron - Time To Run
  34. Sharon Van Etten - Sychophant
  35. Danny Brown - Grown Up
  36. Echo Lake - Another Day
  37. Jessie Ware - Wildest Moments
  38. Parquet Courts - Borrowed Time
  39. Purity Ring - Fineshrine
  40. Prissy Clerks - Blast-Off Girls
  41. Richard Hawley - Seek It
  42. Bear Mountain - Two Step
  43. Big Pink - Hit The Ground (Superman)
  44. DIIV - Doused
  45. Grimes - Genesis
  46. Raveonettes - Curse the Night
  47. Lee Ranaldo - Off The Wall
  48. Field Mouse - You Guys Are Gonna Wake Up My Mom
  49. Carina Round - You and Me
  50. Still Corners - Fireflies
  51. Paul Westerberg - My Road Now
  52. Shrag - Chasing Consummations
  53. Hot Chip - Motion Sickness
  54. Tindersticks - Frozen
  55. Times New Viking - Sleep-in
  56. HOUNDSds - Evening
  57. Tame Impala - Feels Like We Only Go Backwards
  58. Saint Etienne - Over The Border
  59. Garbage - Blood for Poppies
  60. Twin Shadow - Five Seconds

Tuesday, January 29, 2013


Pere Ubu
' Lady From Shangai '
(Fire, 2013)





Οι Pere Ubu προσγειώθηκαν στην ιστορία της Μουσικής με το συμβολικό πρώτο σινγκλάκι τους  '30 Seconds Over Tokyo' (που γνωρίσαμε-για να μην παριστάνουμε τους ψαγμένους από τη μία, ούτε όμως και να παρεξηγούμαστε για μουσικολόγοι  της Wikipedia από την άλλη- από το τετραπλό cd '25 Years Of Rough Trade Shops') και τοποθετήθηκαν άπαξ και δια παντός  στο Πάνθεον της Ιδίας (της Μουσικής, ντε) ήδη με τον πρώτο δίσκο τους, το 'Modern Dance'. Εξηγούμαστε: πιθανόν να έχουν κυκλοφορήσει και καλύτεροι avant-garde δίσκοι (και να μην τους έχουμε ακούσει) και μάλλον κάποιοι γκαραζοπάνκηδες φτιάξανε μουσική γνωρίζοντας ακόμη πιο λίγα θεωρητικά γι αυτήν κι από τους Pere Ubu. Και τέλος, οι Velvet Underground  προφανώς δημιούργησαν καλύτερα πράγματα.  Ωστόσο, αυτός ο δίσκος προσθέτει ένα στοιχείο που δεν θα είχε ποτέ η σημαντικότερη των Τεχνών πριν ή μετά τού, και μάλιστα όχι ένα οποιοδήποτε στοιχείο αλλά τον σημαντικότερο ανώτερο νοητικό αμυντικό μηχανισμό του ανθρώπου, το χιούμορ. Και μάλιστα σε μελωδικές (sic)  δόσεις άφθαστες ακόμη και για τους Monty Python. Σε σημείο που να μην μιλάμε πλέον για Μουσική, αλλά για μια νέα τέχνη. Αυτή την τέχνη θα την ονομάζαμε, έκτοτε- αλλά, κοίτα να δεις, μόνον για έναν, αυτόν δηλαδή τον δίσκο, «Ευγενική Παράνοια»

Σχεδόν 40 χρόνια  μετά το 'Modern Dance' οι Pere Ubu δεν μας απογοητεύουν. Το πιο αστείο με τον δίσκο είναι η δήλωση του David Thomas (τον λατρεύουμε τον χοντρό, μάλλον είναι ο μόνος χοντρός που συμπαθούμε) ότι πρόκειται για χορευτική μουσική. Μάλιστα. Ίσως στην “Rebound” ,  σε τίποτα “μικρές” ώρες. Και γενικώς, κατά την ακρόαση, φαντασιωνόμαστε ηχοτοπία με τους τύπους να “πειράζουν” Atari, να αποδομούν χιτάκια, όπως την εισαγωγή του 'First We Take Manhattan' και αμέσως το 'Ring My Bell'  στο εναρκτήριο 'Thanks (Go To Hell)', να αντιχρονίζουν τα κρουστά, να ξεφυσούν πνευστά δική τους προέλευσης και κατασκευής  και να βγαίνουν από το Άσυλο τους μόνον για να τυλίξουν στις φλόγες το “Rock & Roll Hall of Fame” που βρίσκεται επίσης στην γενέτειρά τους, το Cleveland. Φυσικά, ο δίσκος περιέχει κι ένα περεουμπικό instant classic, το 'Mandy' και αν ήταν λίγο καλύτερο το μεθεπόμενο κομμάτι, το εμπνευσμένης στιχουργικής 'Musicians Are Scum'

Βέβαια, μην περιμένετε να διαβάσετε σοβαρή κριτική εδώ. Περισσότερο, πρόκειται για τον πρόλογο του αυτοβιογραφικού βιβλίου που πρόκειται να συγγράψω με θέμα τη βιωματική μου σχέση με το 'Modern Dance' των Pere Ubu. Στην επόμενη ζωή μου…  


Νίκος Rorschach