Tuesday, March 6, 2012


Pure X - Pleasure (Acéphale, 2011)







Οι Galaxie 500 βγάλανε 3 studio albums κατά τη (φαινομενικά) σύντομη καριέρα τους που διήρκεσε τρία -μόνο- χρόνια. Εξαφανίστηκαν (όσο και εμφανίστηκαν) τόσο απρόσμενα και αθόρυβα που οποιοσδήποτε περίμενε και τον επακόλουθο ενταφιασμό τους στις καλένδες των ξεχασμένων indie heroes παρέα με τους Feelies και τους Young Marble Giants.

Και όμως! Καθώς τα χρόνια περάσανε, ο μοναδικός ήχος τους αναγνωρίστηκε ως κορυφαία επιρροή τόσο για όλο το shoegaze κίνημα (Slowdive, Chapterhouse), όσο και για μπάντες με αρκετά διαφορετικό ήχο, που όμως, πατάνε σταθερά στο ίδιο έδαφος (Yo La Tengo, Beach House, Should).

Και κάπου εδώ εμφανίζονται και οι εκλεκτοί Pure X (πρώην Pure Ecstasy), που αναλαμβάνουν να υπερασπίσουν όλην αυτήν την παράδοση, χωρίς δικαιολογητικά, παρερμηνείες και -κυρίως- μεταλλάξεις.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί το 'Ecstasy', είναι ένα ανεπιτήδευτο tribute στον ήχο των Galaxie 500, φτιαγμένο με αγάπη και λατρεία, χωρίς μελλοντικές προβολές και προσαρμογές, χωρίς μεταφορές στον σημερινό ήχο και -κυρίως- χωρίς κανένα υπαινιγμό ότι η πρωτότυπη ύλη δεν ήταν (πολλάκις) καλύτερη.

Με τα μυαλά αυτά, οικοδομείται ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2011 (διαλύοντας τις λίστες μας για το περασμένο έτος), που μας στέλνει να ξανακούσουμε ευλαβικά τις επιροές του, να τις ξαναεκτιμήσουμε και να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο μας διέφυγαν όταν έπρεπε.

Δεν είναι η ψυχεδελική εισαγωγή του 'Heavy Air', η (σχεδόν) απλοϊκή μελωδία του 'Dream Over', οι απόηχοι των Jesus & Mary Chain στο 'Easy' και η μοναδική ευθύτητα του 'Voices' που μας κάνουν να αισθανόμαστε μειονεκτικά: είναι η απόλυτη ανεπάρκειά μας να εκτιμήσουμε (όταν έπρεπε) τη μεγάλη μουσική που προέκυψε στα τέλη των καταραμένων 80's και που επιστρέφει σαν ένα εχθρικό boomerang στα κεφάλια μας για να μας θυμίσει ότι η αγάπη μας για τη μουσική μπορεί και να πορευθεί και προς καλύτερη κατεύθυνση: προς τα πίσω.

Νίκος Ζωητός




No comments: