Sunday, June 25, 2017

Yo La Tengo live review @ SNFCC 2017-06-24






Δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα από το χθεσινό live των Yo La Tengo και ακόμα προσπαθώ να βάλω σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα στα σωστά κουτάκια, να διαλέξω τι να κρατήσω και τι να αφήσω να φύγει μακριά. Αδυνατώ να καταλάβω αν έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συνέβη, αν η συναυλία "μεγάλωσε" μέσα μου τόσο γρήγορα ή αν απλά παρασύρομαι από την αιώνια αφοσίωσή μου στην μεγάλη μπάντα από το Hoboken.

Προσπαθώ να ξεχάσω ότι έχουν μεσολαβήσει εννέα ολόκληρα χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη στο Synch, να προσποιηθώ ότι και αυτοί και εγώ είμαστε ακόμα οι ίδιοι, ότι τα χρόνια αυτά δεν μας μάρκαραν καθόλου, δεν μας γέρασαν. 'Ότι δεν υπήρξαν καν.

Για να καταλήξω κάπου, ας προσπεράσω ένα-δύο πραγματάκια: την καθιερωμένη καραελληνική δημοσιογραφική γκρίνια/ηλιθιότητα από τους γνωστούς προσκλησάκηδες που θυμούνται την επιβίωση των promoters μόνο όποτε υπάρχουν μεγάλα και σοβαρά δωρεάν live, αλλά ποτέ δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη για να τους ενισχύσουν αγοράζοντας απλά ένα εισιτήριο. Ένα τέτοιο μεγάλο γεγονός ήταν και το χθεσινό και πήρε τη θέση που του αναλογεί (δίπλα στα μεγάλα δωρεάν live που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα μαζί με την εμφάνιση των R.E.M. στο Καλλιμάρμαρο το 2008 και των Primal Scream στο Soundwave το 2009)

Πρέπει να ξεπεράσω και το ετερόκλητο κοινό με ηλικιωμένους, ξέμπαρκους και παιδάκια που είχαν ξαπλώσει στο χορτάρι με ύφος 'τι ωραία που είναι και φέτος στη Δονούσα'. Ευτυχώς, το κοσκίνισμα έγινε άμεσα: αρκούσε η μετάλλαξη του εναρκτήριου 'Stupid Things' σε ένα ρεσιτάλ παραμόρφωσης και η σύνδεσή του (μέσω ενός keyboard που λούπαρε ...μόνο του) με το αυτοαναφορικό 'We're An American Band' για να γυρίσουν τα παιδάκια πίσω στις υπέροχες παιδικές χαρές του Ιδρύματος και οι άσχετοι σε χώρους φιλικότερους για τα αυτάκια τους.

Πρέπει να ξεπεράσω όλα αυτά και να κρατήσω τα ουσιώδη: μία μπάντα που τα μέλη της κάνουν συνεχές rotation στα όργανα, βρίσκονται και αλληλοσυμπληρώνονται με κλειστά μάτια σαν το δίδυμο Ντέμη-Τσιάρτα, περνούν εύκολα από το indie rock και το punk στη soul και το R&B, αλλάζουν τα setlists τους σαν πουκάμισα μπερδεύοντας και τους φανατικότερους οπαδούς τους,
αυτοσχεδιάζουν διαρκώς πάνω στη σκηνή και δεν αναπαράγουν τους δίσκους τους αλλά μάλλον τους ξαναφτιάχνουν κάθε βράδυ.

Είδα, επίσης, έναν Ira αληθινό ηγέτη που είναι ικανός να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων σε κάθε track και να στρέψει το κομμάτι σε όποια κατεύθυνση θέλει.

Και ένα κοινό που λυσούσε να ακούσει τα γρήγορα κομμάτια του συγκροτήματος και βρήκε την ευκαιρία να εκδηλώσει τη λατρεία του στο μονολιθικό έπος του 'Ohm'.

Σε ένα τέτοιο παιχνίδι, ποτέ δεν μένουν όλοι εντελώς ευχαριστημένοι: κάποιοι βαρέθηκαν στην 'τριλογία της Georgia' ('My heart's Not In It', 'Satellite' και 'I'll Be Around'), κάποιοι βρήκαν αχρείαστη τη δεκάλεπτη ψυχεδέλεια του 'Pass The Hutchet...', ενώ άλλοι σαν το γράφοντα περίμεναν μάταια το 'Deeper Into Movies' για να εκτοξευτούν. Όλοι, δε, απαιτούσαν δικαίως ένα 'Blue Line Swinger' ή ένα 'I Heard You Looking' να κλείσει θριαμβευτικά τη βραδιά και να μην μας αφήσει με την αίσθηση ανολοκλήρωτου sex.

Και αυτές, όμως, οι μικρές απογοητεύσεις ανήκουν στο παζλ της βραδιάς. Κανένας πίνακας δεν είναι τέλειος. Και όσοι προτιμούν συναυλίες με τέλειες setlist που δεν παραλείπεται κανένα hit, sing-alongs, αναμενόμενα φινάλε και εκτελέσεις-ρέπλικα μάλλον βρέθηκαν λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα από το χώρο που ο κύριος Brandon 'θριάμβευε'.

Εμείς προτιμήσαμε να κοιμηθούμε γλυκά με το αποχαιρετιστήριο νανούρισμα της Georgia στα αυτιά μας.


Νίκος Ζωητός



Το (περίπου) setlist
Stupid Things
We're An American Band
Big Day Coming
Stockholm Syndrome
Mr. Tough
My Heart's Not In It
Satellite
I'll Be Around
Before We Run
Double Dare
Ohm
Pass The Hatchet, I Think I'm Goodkind

(encore)
Autumn Sweater
I Need Love (Mad Hatters cover)
By The Time It Gets Dark