- Ήταν η ευχάριστη έκπληξη καθώς ψάχνεις σε αντίστοιχο
αθηνόραμα της Νέας Υόρκης και λαμβάνεις
την απάντηση που ήλπιζες στην ερώτηση μήπως παίζει τίποτα ενδιαφέρον σήμερα
στην πόλη,
- Ήταν το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που αβίαστα σχηματίζεται
καθώς εισέρχεσαι στο Mercury Lounge και αντικρίζεις το χωρητικότητας 197 ατόμων (βάσει πινακίδας
για την ασφαλή διεξαγωγή των συναυλιών, ότι συμβαίνει και εδώ δηλαδή…)
συναυλιακό χώρο, η οικειότητα και απλότητα του οποίου δεν σου αφήνουν περιθώρια
απογοήτευσης για του τι πρόκειται να ακολουθήσει,
πόσο μάλλον όταν στον συγκεκριμένο χώρο επί τελευταίας 25τίας
έχει παρελάσει όλη η ανεξάρτητη σκηνή της nyc με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα τα απανωτά πρώτα lives των
Strokes (που οδήγησαν τον τύπο που έκλεινε τα gigs για το
μαγαζί να παραιτηθεί για να γίνει ο μάνατζερ τους),
- Ήταν το support του Fred Abong
(Throwing Muses,
Belly) που σε εισήγαγε ήπια
με τις μικρές αλλά συνάμα μεστές στιχουργικά ακουστικές του συνθέσεις, στο underground περιβάλλον
που περιμένεις να μπεις,
- Ήταν μια καθηλωτική Kristin Hersh που δεν
σου επέτρεπε να τραβήξεις το βλέμμα σου ούτε στιγμή από πάνω της καθώς σε
οδηγούσε με τους δύο εξαίρετους band mates,
σε έμπειρα μονοπάτια διδακτικού τύπου για πολλές επίδοξες νέο post punk/art rock μπάντες,
αναδεικνύοντας το μεγαλείο που σου προσέφεραν η 4AD και η SUBPOP στα 90s, που
προφανώς είχες ξεχάσει και αντιλαμβάνεσαι ότι σου είχαν λείψει, αν και σε
καθόρισαν εν μέρει μουσικά,
- Ήταν από αυτές τις συναυλίες που απλώς ‘προκύπτουν’ και ‘λειτουργούν’
και άρα τις καταγράφεις ως ιστορικές.
theo_k
