Sunday, March 17, 2019

Συναυλία μελών και φίλων των Television Personalities στο Temple για την ενίσχυση του Dan Treacy
ή
Το χειρότερο καλύτερο live που έχω δει στη ζωή μου




Ήταν βέβαιο. Τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει την απόλυτα φυσιολογική κατάληξη. Είχε έρθει η ώρα να παρακολουθήσω το χειρότερο live της ζωής μου.

 Ένα live που δεν είχα καν επιλέξει να πάω.

Οι ενδείξεις ήταν σαφείς. Από που να ξεκινήσουμε; Τα εισιτήρια μου τα αγόρασε ο φίλος μου για να με "εξαναγκάσει" να έρθω μαζί του. Ήμουν η τελευταία του (και προφανώς χειρότερη) επιλογή. Φίλος, ειρήσθω εν παρόδω, που δεν είναι και ο μεγαλύτερος πολυλογάς του κόσμου, άρα δεν είναι και η δική μου αδυναμία για συναυλιακή παρέα. Ο χώρος του Temple (μικρότερος από ότι περίμενα) ήρθε να προστεθεί στους αρκετούς ήδη υπάρχοντες χωρητικότητας 300-400 ατόμων που δεν εντυπωσιάζουν. Ο ήχος μουντός και κακός. Ακόμα και ο barman μου ζήτησε αν έχω ψιλά να πληρώσω την αξίας 4 ευρώ μπύρας, ενώ του είχα δώσει πεντάευρω. Θέλετε και άλλα;

Το πρώτο support, oι Kissamatic Lovebubbles έχουν στο ενεργητικό τους μία δισκογραφία που περιορίζεται στο 1 (ολογράφως: ένα!) επτάιντσο -δεν τους μπερδεύεις και με τους Fall. Ούτε σε κουράζουν να μαντέψεις το setlist τους. Το δεύτερο support ήταν οι Callas, που τους έχω δει πιο πολλές φορές και από όσες έχουν έρθει στην Ελλάδα οι Scorpions. Δεν περιμένω τίποτα από αυτούς (ούτε και αυτοί από μένα, φαντάζομαι). Όσο για τους headliners: ο frontman Jowe Head με καπελαδούρα και πουκάμισο με τα λιωμένα ρολόγια του Dali, ο μπασίστας με τη μακρύτερη σειρά από κονκάρδες που έχω δει ever στα δύο πέτα του σακακιού του, έδιναν εικόνα tribute μπάντας σε επαρχιακή pub. Και από το πρώτο κομμάτι, όταν συνειδητοποίησα ότι τα φωνητικά του Jowe Head ήταν τόσο χαμηλωμένα που δεν ακούγονταν και ότι διάβαζε από την παρτιτούρα τους στίχους, αναρωτήθηκα: Γυρίζει αυτό το ματς;

Και όμως, γυρίζει.

Οι Kissamatic μας ξεκούνησαν παίζοντας τα ...άπαντα τους (με κορυφαίο το 'Total Hangover' από την ιστορική συλλογή 'Try A Little Sunshine'), οι Callas σταθερή αξία τελείωσαν το θορυβώδες set τους κοιτώντας τη φωτογραφία του Dan Treacy που επέβλεπε τα πάντα πάνω από τη σκηνή. Και όσο για τους "Members of Television Personalities"; Ε, λοιπόν αυτό δεν έχει και τόση σημασία!

Γιατί μισή ώρα μετά από το εναρκτήριο 'Salvador Dali's Garden Party', το κοινό πήρε τα ηνία. Γιατί αυτό ήταν που τραγουδούσε  -μανιασμένα σχεδόν- τους στίχους που διάβαζε ο Head από το χαρτί, αυτό χόρευε παθιασμένα και ίδρωνε, αυτό ζητούσε εμφατικά το 'Part Time punks' και το 'Geoffrey Ingram' και έμμεσα έφτιαχνε το setlist.

Ένα κοινό που συγχωρούσε τα πάντα: την τρακαρισμένη ερμηνεία της Etten στο 'I Know Where Syd Barrett Lives', τα χαμένα ακόρντα, την γηπεδική εκτέλεση του 'Part Time Punks' όπου κοινό και καλλιτέχνες ανέβηκαν μαζί στη σκηνή και δημιούργησαν μία αμφιβόλου αισθητικής έκδοση του μεγάλου hit, τις φωνές που δεν ακούγονταν. Γιατί η χθεσινή βραδιά ήταν βραδιά προσφοράς και αναγνώρισης της απίστευτης ιδιοφυΐας του Dan και -κυρίως- βραδιά αγάπης. 

Και η αγάπη συγχωρεί.

Δεν ήξερα ότι ήμασταν τόσοι πολλοί. 

Δεν πίστευα ότι μέσα στην κρίση και περιμένοντας το καλύτερο συναυλιακό καλοκαίρι ever, τη μέρα που παραδίπλα έπαιζε η Anna Calvi (με 5 ευρώ φτηνότερο εισιτήριο, παρακαλώ) θα μαζευτούν διακόσιοι παλιόφιλοι του Dan για να τραγουδήσουν και να χορέψουν υπό το βλέμμα του.
Για να θυμηθούν το σπιτάκι του 14ου ορόφου και να χαμογελάσουν πικρά.
Για να ειρωνευτούν αυτά τα πάρτυ στο Chelsea.
Για να τον ευχαριστήσουν.
Για να του κλείσουν το μάτι.
Για να του πουν ότι είναι μία μεγαλοφυΐα.
Για να του πουν ότι δεν πειράζει που έλειπε σήμερα, γιατί ξέρουμε και εμείς τους στίχους απέξω.
Για να του βάλουν κρυφά στην κωλότσέπη το υστέρημά τους ελπίζοντας να το δεχτεί.
Για να ευχηθούν να γίνει καλά και να επιστρέψει δυνατός.
Σαν εκείνον τον παλιοκαταφερτζή. Ξέρετε, τον Geoffrey Ingram.

Για να τον πειράξουν τραγουδώντας τους ίδιους του τους στίχους:

He was very famous once upon a time,
But no-one knows even if he’s alive
.”

Και να πουν στη φωτογραφία του:

'Ρε μπαγάσα, δεν ήταν μόνο ο Syd'




Νίκος Ζωητός