Αν και με μόνο δύο αστέρια στο πέτο μου (είναι το τρίτο Synch που παρακολουθώ), νομίζω ότι το φετινό Synch με έκανε να το εκτιμήσω καθολικά και να αποφασίσω να βγάλω διαρκείας για όλα τα επόμενα. Παρά την αρνητική οικονομική συγκυρία και το αδύναμο (φαινομενικά) line-up κατάφερε να κερδίσει την αιώνια εμπιστοσύνη μου τόσο ως προς τη διοργάνωση, όσο και για την επιλογή των εκάστοτε ονομάτων που εμφανίζονται.
Πρώτα από όλα, είναι άξια συγχαρητηρίων η άμεση προσαρμογή στην νέα οικονομική πραγματικότητα: τα εισιτήρια κόστιζαν 38€ ανά ημέρα (65€ το διήμερο) με περαιτέρω εκπτώσεις για ανέργους, φοιτητές κ.λ.π. (σας υπενθυμίζω, απλά, ότι οι Fuck Buttons είχαν εμφανιστεί στο An στη φιλικότατη τιμή των 35 € και οι Editors έκαναν φέτος sold-out στο Fuzz με 40€ !!!). Επιπλέον, είχαμε καιρό να δούμε τέτοιες τιμές στα ποτά (2€ η μικρή μπύρα, 3€ η μεγάλη, 5€ τα απλά ποτά), ενώ και το επίσημο t-shirt κόστιζε 12 €. Είναι πλέον, καθαρά, θέμα δικής μας καταναλωτικής συνείδησης το ποια συναυλία θα ενισχύουμε και ποια όχι, αλλιώς θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας...Τέλος, η συνέπεια στην ώρα εμφάνισης ήταν βρετανική όπως πάντα.
Get Well Soon
Ο Γερμανός Konstantin Gropper, άνοιξε τη μεγάλη σκηνή μπροστά σε ένα κοινό που τον αγαπάει περισσότερο από ότι του αξίζει (συνεχίζοντας την παράδοση των χαμηλότονων-μελαγχολικών αγαπημένων, βλέπε Nick Cave, Tindersticks, Madrugada). Παρά το γεγονός ότι το φως της ημέρας δεν είχε εξαφανιστεί πλήρως (πράγμα που δεν βοηθάει τον συγκεκριμένο ήχο της μπάντας να αναδειχθεί), οι Get Well Soon ίδρωσαν τη φανέλα τους και ικανοποίησαν, κυρίως με τα πιο γρήγορα κομμάτια τους όπως το 'Angry Young Men', 'If This Hat Is Missing I Have Gone Hunting' και κυρίως με μία συγκλονιστική διασκευή της... διασκευής τους στο 'Born Slippy' των Underworld με ένα καθαρά Sonic Youth-ικό φινάλε. Βέβαια, δεν έλειψε και μία σημαντική κοιλιά στο set τους που ήταν αναμενόμενη σε όσους έχουν ακούσει το φετινό 'Vexations' δίσκος μακράν κατώτερος του ντεμπούτου τους.
Peaches
Την κυρία Peaches συνόδευαν οι καλύτερες συστάσεις από την εμφάνισή της στη Μύκονο, κατά την οποία ξεσάλωσε και δεν ήθελε να τελειώσει το show της. Κάτι τέτοιο επαναλήφθηκε και χθες με μία εμφάνιση-δυναμίτη που ξεσήκωσε το σύνολο του κόσμου. Και πως γινόταν να μην συμβεί αυτό αφού μεταξύ άλλων ξεκίνησε με stage-diving, συνέχισε με crowd-stepping (ευτυχώς, χωρίς να συμβεί ο τραυματισμός που φοβόταν), χαιδευε παθιάρικα μία μακρόστενη λάμπα (το πιάσατε το υπονοούμενο;) και φώτιζε με ένα λαμπάκι το απόκρυφο σημείο της....Ένα πλήρως σεξιστικό σόου που φάνηκε να είχε ανάγκη το ελληνικό κοινό και μία εμφάνιση που έκανε αίσθηση και έπρεπε ο καθένας να παρακολουθήσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Μην παρασυρόμαστε όμως: μουσικά, η Peaches είναι πλήρως αδιάφορη, οι συνθέσεις της για νηπιαγωγείο και οι στίχοι της αφορούν έμμεσα ή άμεσα μόνο το sex. Εξαιρετική περίπτωση για live, απόλυτη απογοήτευση στους δίσκους ή απλά κενή περιεχομένου όπως σημείωσε και ο πρώην συνεργάτης του Pluto Music Mag, Johny V.
Fuck Buttons
Μετά την Peaches, το σταυροδρόμι διαχώριζε το κοινό του Synch σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κατηγορίες: στους φίλους της μοναχικότητας του Matt Elliott και στους λάτρεις του θορύβου των Fuck Buttons. Εμείς, ανήκουμε στη Δύση (εννοώ στους Fuck Buttons...)
Οι απόηχοι του Primavera και από την -εκεί- θριαμβευτική τους εμφάνιση- είχαν φτάσει στα αυτιά μας (ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχε γίνει το 2008 και με τους Holy Fuck). Οι φανατικότεροι έλαβαν θέσεις δίπλα στα ηχεία, οι εμπειρότεροι απομακρύνθηκαν διακριτικά από αυτά και εμείς μέσα στο ενδιάμεσο σκοτάδι. Ο θόρυβος των Fuck Buttons είναι κλιμακούμενος: στην αρχή δεν σε ενοχλεί, μετά σε ψιλοπειράζει και προς το τέλος του set ενστικτωδώς προχωράς με μικρά βηματάκια προς τα πίσω προκειμένου να προστατέψεις τα (εναπομείναντα) τύμπανα των αυτιών σου. Μία εξαιρετική εμφάνιση: σκοτεινή, μυστηριακή και ταυτόχρονα έντονα χορευτική χωρίς παύσεις και χωρίς 'Ευχαριστούμε, Αθήνα'. Δύο τύποι που δείχνουν να γουστάρουν τη μουσική τους περισσότερο και από τον μεγαλύτερο fan τους. Τα παιδιά του Kevin Shields των My Bloody Valentine και των Underworld προσφέρουν ένα μοναδικό δικό τους ιδίωμα που δεν έχουμε ξαναδεί τα τις τελευταίες δεκαετίες. 'Surf Solar', 'Colours Move'. 'Olympians' και 'Bright Tomorrow' στην πρώτη γραμμή, ενώ το φινάλε τους με τα live drums που ανήκει στις καλύτερες στιγμές -ever- του Synch μας έκανε να νοσταλγήσουμε τους Underworld...
Lolek - Lumiere Brother
Μετά από μίας ώρας θόρυβο, σοφά οι διοργανωτές είχαν τοποθετήσει τον χαμηλότονο κύριο Lolek στο αμφιθέατρο προκειμένου να ξεκουραστούν λίγο τα αυτιά και τα κορμιά μας. Λόγω αυτών των ειδικών συνθηκών τον παρακολουθήσαμε λίγο, αν και ο Lolek δεν είναι ο πιο χαρισματικός performer του κόσμου και απευθύνεται σε ένα δικό του αφοσιωμένο κοινό.
Η βραδιά μας έκλεισε με τον Lumiere Brother, έναν χαρισματικό καλλιτέχνη (με όλη τη σημασία της λέξης) που μας χάρισε φέτος το εκπληκτικό 'Fiction'. Ξεκίνησε μόνος με τα keyboards του και σιγά-σιγά προστέθηκε και η υπόλοιπη τετραμελής μπάντα του. Παρά το πρόβλημα που είχε με τη φωνή του και τον ήχο που έβαζε σε πρώτη γραμμή τα drums καλύπτοντας τους υπόλοιπους, ήταν εξαιρετικός ερμηνεύοντας σχεδόν όλο το δίσκο του και προσφέροντας μία αξιομνημόνευτη ακουστική διασκευή του 'Under Pressure' των Queen.
Και εις ανώτερα.
Πρώτα από όλα, είναι άξια συγχαρητηρίων η άμεση προσαρμογή στην νέα οικονομική πραγματικότητα: τα εισιτήρια κόστιζαν 38€ ανά ημέρα (65€ το διήμερο) με περαιτέρω εκπτώσεις για ανέργους, φοιτητές κ.λ.π. (σας υπενθυμίζω, απλά, ότι οι Fuck Buttons είχαν εμφανιστεί στο An στη φιλικότατη τιμή των 35 € και οι Editors έκαναν φέτος sold-out στο Fuzz με 40€ !!!). Επιπλέον, είχαμε καιρό να δούμε τέτοιες τιμές στα ποτά (2€ η μικρή μπύρα, 3€ η μεγάλη, 5€ τα απλά ποτά), ενώ και το επίσημο t-shirt κόστιζε 12 €. Είναι πλέον, καθαρά, θέμα δικής μας καταναλωτικής συνείδησης το ποια συναυλία θα ενισχύουμε και ποια όχι, αλλιώς θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας...Τέλος, η συνέπεια στην ώρα εμφάνισης ήταν βρετανική όπως πάντα.
Get Well Soon
Ο Γερμανός Konstantin Gropper, άνοιξε τη μεγάλη σκηνή μπροστά σε ένα κοινό που τον αγαπάει περισσότερο από ότι του αξίζει (συνεχίζοντας την παράδοση των χαμηλότονων-μελαγχολικών αγαπημένων, βλέπε Nick Cave, Tindersticks, Madrugada). Παρά το γεγονός ότι το φως της ημέρας δεν είχε εξαφανιστεί πλήρως (πράγμα που δεν βοηθάει τον συγκεκριμένο ήχο της μπάντας να αναδειχθεί), οι Get Well Soon ίδρωσαν τη φανέλα τους και ικανοποίησαν, κυρίως με τα πιο γρήγορα κομμάτια τους όπως το 'Angry Young Men', 'If This Hat Is Missing I Have Gone Hunting' και κυρίως με μία συγκλονιστική διασκευή της... διασκευής τους στο 'Born Slippy' των Underworld με ένα καθαρά Sonic Youth-ικό φινάλε. Βέβαια, δεν έλειψε και μία σημαντική κοιλιά στο set τους που ήταν αναμενόμενη σε όσους έχουν ακούσει το φετινό 'Vexations' δίσκος μακράν κατώτερος του ντεμπούτου τους.
Peaches
Την κυρία Peaches συνόδευαν οι καλύτερες συστάσεις από την εμφάνισή της στη Μύκονο, κατά την οποία ξεσάλωσε και δεν ήθελε να τελειώσει το show της. Κάτι τέτοιο επαναλήφθηκε και χθες με μία εμφάνιση-δυναμίτη που ξεσήκωσε το σύνολο του κόσμου. Και πως γινόταν να μην συμβεί αυτό αφού μεταξύ άλλων ξεκίνησε με stage-diving, συνέχισε με crowd-stepping (ευτυχώς, χωρίς να συμβεί ο τραυματισμός που φοβόταν), χαιδευε παθιάρικα μία μακρόστενη λάμπα (το πιάσατε το υπονοούμενο;) και φώτιζε με ένα λαμπάκι το απόκρυφο σημείο της....Ένα πλήρως σεξιστικό σόου που φάνηκε να είχε ανάγκη το ελληνικό κοινό και μία εμφάνιση που έκανε αίσθηση και έπρεπε ο καθένας να παρακολουθήσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Μην παρασυρόμαστε όμως: μουσικά, η Peaches είναι πλήρως αδιάφορη, οι συνθέσεις της για νηπιαγωγείο και οι στίχοι της αφορούν έμμεσα ή άμεσα μόνο το sex. Εξαιρετική περίπτωση για live, απόλυτη απογοήτευση στους δίσκους ή απλά κενή περιεχομένου όπως σημείωσε και ο πρώην συνεργάτης του Pluto Music Mag, Johny V.
Fuck Buttons
Μετά την Peaches, το σταυροδρόμι διαχώριζε το κοινό του Synch σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κατηγορίες: στους φίλους της μοναχικότητας του Matt Elliott και στους λάτρεις του θορύβου των Fuck Buttons. Εμείς, ανήκουμε στη Δύση (εννοώ στους Fuck Buttons...)
Οι απόηχοι του Primavera και από την -εκεί- θριαμβευτική τους εμφάνιση- είχαν φτάσει στα αυτιά μας (ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχε γίνει το 2008 και με τους Holy Fuck). Οι φανατικότεροι έλαβαν θέσεις δίπλα στα ηχεία, οι εμπειρότεροι απομακρύνθηκαν διακριτικά από αυτά και εμείς μέσα στο ενδιάμεσο σκοτάδι. Ο θόρυβος των Fuck Buttons είναι κλιμακούμενος: στην αρχή δεν σε ενοχλεί, μετά σε ψιλοπειράζει και προς το τέλος του set ενστικτωδώς προχωράς με μικρά βηματάκια προς τα πίσω προκειμένου να προστατέψεις τα (εναπομείναντα) τύμπανα των αυτιών σου. Μία εξαιρετική εμφάνιση: σκοτεινή, μυστηριακή και ταυτόχρονα έντονα χορευτική χωρίς παύσεις και χωρίς 'Ευχαριστούμε, Αθήνα'. Δύο τύποι που δείχνουν να γουστάρουν τη μουσική τους περισσότερο και από τον μεγαλύτερο fan τους. Τα παιδιά του Kevin Shields των My Bloody Valentine και των Underworld προσφέρουν ένα μοναδικό δικό τους ιδίωμα που δεν έχουμε ξαναδεί τα τις τελευταίες δεκαετίες. 'Surf Solar', 'Colours Move'. 'Olympians' και 'Bright Tomorrow' στην πρώτη γραμμή, ενώ το φινάλε τους με τα live drums που ανήκει στις καλύτερες στιγμές -ever- του Synch μας έκανε να νοσταλγήσουμε τους Underworld...
Lolek - Lumiere Brother
Μετά από μίας ώρας θόρυβο, σοφά οι διοργανωτές είχαν τοποθετήσει τον χαμηλότονο κύριο Lolek στο αμφιθέατρο προκειμένου να ξεκουραστούν λίγο τα αυτιά και τα κορμιά μας. Λόγω αυτών των ειδικών συνθηκών τον παρακολουθήσαμε λίγο, αν και ο Lolek δεν είναι ο πιο χαρισματικός performer του κόσμου και απευθύνεται σε ένα δικό του αφοσιωμένο κοινό.
Η βραδιά μας έκλεισε με τον Lumiere Brother, έναν χαρισματικό καλλιτέχνη (με όλη τη σημασία της λέξης) που μας χάρισε φέτος το εκπληκτικό 'Fiction'. Ξεκίνησε μόνος με τα keyboards του και σιγά-σιγά προστέθηκε και η υπόλοιπη τετραμελής μπάντα του. Παρά το πρόβλημα που είχε με τη φωνή του και τον ήχο που έβαζε σε πρώτη γραμμή τα drums καλύπτοντας τους υπόλοιπους, ήταν εξαιρετικός ερμηνεύοντας σχεδόν όλο το δίσκο του και προσφέροντας μία αξιομνημόνευτη ακουστική διασκευή του 'Under Pressure' των Queen.
Και εις ανώτερα.
Νίκος Ζωητός
No comments:
Post a Comment