Ο γαλλικός αέρας του Laurent Garnier φύσηξε στην Τεχνόπολη το Σάββατο και έφερε μεγάληκοσμοσυρροή, γεγονός διπλά ευχάριστο, αν συνυπολογίσουμε και το ότι σημαντικό ποσοστό του νεοφερμένου πληθυσμού ήταν γυναίκες. Η ένταξη του Γάλλου DJ στο line-up αποδείχθηκε κίνηση-ματ, που έβαλε τις όποιες ανησυχίες για οικονομική αποτυχία στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και έκανε τους διοργανωτές (και μαζί τους πολλούς από εμάς) να χαμογελάσουμε ανακουφισμένοι.
Όλα καλά και άγια στη φετινή διοργάνωση του Synch, ήταν δύσκολο να μπει άλλο ένα stand να πουλάει κουπόνια για να μην δημιουργούνται σοβιετικού τύπου ουρές; Δεν πειράζει, πάντως, είναι καλύτερα να έχουμε τέτοιες αστοχίες στα εύκολα παρά να αποτυγχάνουμε στα δύσκολα (line-up, τιμές, συνέπεια).
Hot Chip
Το ξεκίνημα της ημέρας έγινε με τους Hot Chip (τους Modrec δεν τους προλάβαμε), όνομα φρέσκο και πολυσυλλεκτικό ως προς τους οπαδούς του, αφού πατάει με το ένα πόδι στην electronica και με το άλλο στην ευρύτερη pop. Βέβαια, με το φετινό 'One Life Stand' βρέθηκαν σε μία ελαφρά φθίνουσα πορεία, αλλά εξακολουθούν να έχουν ιδιαίτερα γλυκό ήχο και την πρωτοτυπία να βελτιώνονται τα tracks τους από τη μέση και πέρα: εκεί, λοιπόν, που πας να τους καταδικάσεις για την τετριμμένη electro τους, τσακ (!), έρχεται το τρομερό pop γύρισμα στο κομμάτι και βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη.
Πέρα από τα θεωρητικά, η εικόνα που είχαμε για τους Βρετανούς σνομπ τύπους που θα παίξουν το ψυχρό set και θα φύγουν πλουσιότεροι, έπεσε για άλλη μια φορά έξω. Κεφάτοι, ομιλητικοί (ey-ka-ri-sto!) και κινητικότατοι, έδειξαν να απολαμβάνουν την εμφάνισή τους με ένα σφικτό set προερχόμενο και από τρία τελευταία LP τους. Τα 'Boys From School' και 'One Pure Thought' έκαναν το ξεκίνημα, ενώ τα highlights ήταν το 'Over and Over' (καλύτερο single για το NME το 2006, για να μην ξεχνιόμαστε!) και το έξοχα αλλαγμένο 'Ready For The Floor' που μετέτρεψε το φινάλε σε αληθινό πανηγύρι. Επίσης, μας έμεινε η (κατά λάθος) αναγγελία του τέλους του live από τον Alexis Taylor μισή ώρα νωρίτερα (!) που μας έκανε όλους να κοιτάμε τα ρολόγια μας καθώς και το σημείο που παίζανε με δύο drummer ενώ ο Alexis έκανε feedback με την κιθάρα του.
Πέρα από τα θεωρητικά, η εικόνα που είχαμε για τους Βρετανούς σνομπ τύπους που θα παίξουν το ψυχρό set και θα φύγουν πλουσιότεροι, έπεσε για άλλη μια φορά έξω. Κεφάτοι, ομιλητικοί (ey-ka-ri-sto!) και κινητικότατοι, έδειξαν να απολαμβάνουν την εμφάνισή τους με ένα σφικτό set προερχόμενο και από τρία τελευταία LP τους. Τα 'Boys From School' και 'One Pure Thought' έκαναν το ξεκίνημα, ενώ τα highlights ήταν το 'Over and Over' (καλύτερο single για το NME το 2006, για να μην ξεχνιόμαστε!) και το έξοχα αλλαγμένο 'Ready For The Floor' που μετέτρεψε το φινάλε σε αληθινό πανηγύρι. Επίσης, μας έμεινε η (κατά λάθος) αναγγελία του τέλους του live από τον Alexis Taylor μισή ώρα νωρίτερα (!) που μας έκανε όλους να κοιτάμε τα ρολόγια μας καθώς και το σημείο που παίζανε με δύο drummer ενώ ο Alexis έκανε feedback με την κιθάρα του.
A Place To Bury Strangers
Όσοι δεν έκαψαν τα αυτιά τους την Παρασκευή στους Fuck Buttons, είχαν και μία καταπληκτική δεύτερη ευκαιρία να τα καταφέρουν το Σάββατο στην μικρή ανοικτή σκηνή με τους APTBS. Αρκετοί μάλιστα αποχώρησαν πρόωρα από τους Hot Chip για να μην χάσουν τίποτα από ηχητικό πανδαιμόνιο που είχαν δημιουργήσει και προ μερικών μηνών (για δύο ημέρες, παρακαλώ) στο ειδυλλιακό Rodeo. Παρεπιπτόντως, όσοι βρέθηκαν στη τουαλέτα την ώρα που έπαιζαν και οι δύο μπάντες θα έχουν να λένε για το απόλυτο ακουστικό Yin Yang, αφού από τη μία είχαν την μελωδική φωνή του Joe Goddard και από την άλλη το soundtrack της Αποκάλυψης. Εμείς, πάντως, προτιμήσαμε να παρακολουθήσουμε όλη την εμφάνιση των Hot Chip από το να ξαναδούμε τους Νεουορκέζους. Βέβαια, βλέποντας το group να επιχειρεί να καταστρέψει τις κιθάρες του μέσα σε ένα σύννεφο παραμορφωτικού θορύβου το τελευταίο τέταρτο δεν ήταν δύσκολο να μαντέψουμε τι είχε προηγηθεί...
Laurent Garnier Live Band / Jimi Tenor & Tony Allen
Κινηθήκαμε ανάμεσα στα δύο, αφού κανένα από τα δύο ονόματα δεν μας έκανε ιδιαίτερο κλικ.
Απίστευτη τόσο η προσέλευση του κόσμου στον Garnier (Synch high-score?), όσο και το έντονο χορευτικό mood που κορυφώθηκε στο encore. Δίπλα, το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν περισσότερο Tony Allen και λιγότερο Jimi Tenor, κινούμενο στη reggae/dub που μάλλον μας κόλλησε καλύτερα για να κάνουμε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις μας...
Απίστευτη τόσο η προσέλευση του κόσμου στον Garnier (Synch high-score?), όσο και το έντονο χορευτικό mood που κορυφώθηκε στο encore. Δίπλα, το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν περισσότερο Tony Allen και λιγότερο Jimi Tenor, κινούμενο στη reggae/dub που μάλλον μας κόλλησε καλύτερα για να κάνουμε τις βαθυστόχαστες αναλύσεις μας...
My Wet Calvin
Δεν είμαστε οι μόνοι που περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσουν οι πειραματισμοί των Spyweirdos, για να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά (δυστυχώς!) το ντουέτο, που μας χάρισε φέτος ένα απίστευτα ξεχωριστό ντεμπούτο ('All Great Events'), φτιαγμένο μουσικά και αισθητικά με ατόφια indie υλικά. Οι My Wet Calvin δεν είναι μία ακόμα ελληνική μπάντα που κοπιάρει ασύστολα τους Bloc Party και τους Gang Of Four, αλλά δημιουργεί τη δικιά του μουσική στηριζόμενη σε επιρροές που λατρεύει αυτό το blog (βλέπε My Bloody Valentine, Ride, M83).
Μεταμφιεσμένοι όπως πάντα (αλλά αναγνωρίσιμοι αυτήν τη φορά!), σοβαροί μέχρι ντροπαλότητας, αληθινοί shoegazers, ικανοποίησαν πλήρως το κοινό που βρέθηκε στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης. Ο συγκεκριμένος χώρος τους ταίριαζε απόλυτα, ειδικά αν έλειπαν οι ...περαστικοί μπροστά από τη σκηνή κατά τη διάρκεια του live. Πως να το κάνουμε, όμως; Υπάρχουν και συμπεριφορές που άπτονται της γενικότερης παιδείας και αισθητικής, που βρίσκεται -ως γνωστόν- σε ανεπάρκεια στη χώρας αυτή. Μουσικά, υπήρχε σημαντικό κομμάτι του set εκτός 'All Great Events', με το κοινό να ενθουσιάζεται στα 'Laps' και στο υπέροχα εκτελεσμένο με drums-πολυβόλα 'Sweet'n'Sour'. Μας έλειψε το 'Part Two'...
Αλήθεια, ποιο ήταν το κομμάτι που έκλεισε το set?
Μεταμφιεσμένοι όπως πάντα (αλλά αναγνωρίσιμοι αυτήν τη φορά!), σοβαροί μέχρι ντροπαλότητας, αληθινοί shoegazers, ικανοποίησαν πλήρως το κοινό που βρέθηκε στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης. Ο συγκεκριμένος χώρος τους ταίριαζε απόλυτα, ειδικά αν έλειπαν οι ...περαστικοί μπροστά από τη σκηνή κατά τη διάρκεια του live. Πως να το κάνουμε, όμως; Υπάρχουν και συμπεριφορές που άπτονται της γενικότερης παιδείας και αισθητικής, που βρίσκεται -ως γνωστόν- σε ανεπάρκεια στη χώρας αυτή. Μουσικά, υπήρχε σημαντικό κομμάτι του set εκτός 'All Great Events', με το κοινό να ενθουσιάζεται στα 'Laps' και στο υπέροχα εκτελεσμένο με drums-πολυβόλα 'Sweet'n'Sour'. Μας έλειψε το 'Part Two'...
Αλήθεια, ποιο ήταν το κομμάτι που έκλεισε το set?
Νίκος Ζωητός
Περισσότερα video εδώ
No comments:
Post a Comment