Σου ‘χει τύχει ποτέ να ακούς ένα τραγούδι και να σου φέρνει στο νου κάτι πολύ γνωστό και οικείο; Ένα κομμάτι από τον παλιότερό σου εαυτό τότε που ακόμη δεν είχες συνείδηση. Όσα άκουγες και έβλεπες καταγράφονταν αλλά δεν μπορούσες να τα εντάξεις κάπου. Έτσι νιώθω όταν ακούω Dusty (Springfield). Σαν η υπνωτική φωνή της να με συνδέει με κάτι, μια ανάμνηση πολύ γλυκειά, ακαταχώρητη από τότε που καλά καλά δεν μπορούσες να καταλάβεις αν όντως σ’ αρέσει αυτό που ακούς. Μπορεί να την άκουσες κάπου σε μια ταινία, τυχαία στο ραδιόφωνο, αλλά έχει μείνει για πάντα μέσα σου ονειρική, να σε κάνει να νιώθεις πως θα είναι –ιδανικά- να είσαι ερωτευμένη, απογοητευμένη, γλυκόπικρη.
Και ξαφνικά από πέρσι μπαμ! αρχίζεις να ακούς από παντου μια μουσική (της μόδας) που πάλι κάτι σου θυμίζει. Όχι όμως, δεν φέρνει αυτές τις αναμνήσεις. Απλώς θυμίζει εκείνα τα παλιά ρομαντικά τραγούδια που τόσο τρελένεσαι να ακούς. Δε λέω, ωραιές φωνές, ωραία μουσική, ακόμα ωραιότερη παραγωγή, μα κάτι λείπει, δεν μου κολάει. Γιατί αυτό που μου λείπει είναι η ψυχή –soul- οπώς την αισθάνεσαι όταν ακούς την Dusty.
Όλες κάποια στιγμή θέλουμε να νιώσουμε λίγο drama queens, να πέσουμε στα πατώματα, να φωνάξουμε απελπισμένα σ’ αγαπώ, να ορκιστούμε στον αιώνιο έρωτα και να κλάψουμε γοερά για την ηλιθιότητά μας, έστω και μέσα από ένα τραγούδι. Και αυτό δεν μου έχει συμβεί ούτε με την Amy (Winehouse) ούτε με την Duffy.
Sorry girls, ίσως είμαι παλιομοδίτισα, αλλά μάλλον προτιμώ την Dusty από εσάς.
No comments:
Post a Comment