Με αφορμή το καινούριο My Bloody Valentine, εμείς θα αναμετρηθούμε με τους Gliss ! Οι οποίοι σχεδόν άγνωστοι στα μέρη μας Gliss προέρχονται από την μονίμως ηλιόλουστη Καλιφόρνια αλλά ως τρίο διαθέτουν και εδώ και μια δεκαετία στο ρόστερ τους και μια μετεγγραφή από Ευρώπη μεριά, την Δανή Victoria Cecilia (η οποία συγκρίνεται με την Sharin Foo σε όλα και στα ίσα) για να προσθέτει και λίγη μουντάδα.
Πρόκειται για τον τρίτο πλήρη δίσκο τους, όχι τον καλύτερό τους ως τώρα (αυτός ήταν ο πιο σύνθετος και πολυσυλλεκτικός 'Love the Virgins') αλλά σίγουρα τον πιο σαφή, πιο… εμπορικό και πιο dream-pop. H dream pop, από την άλλη, παραμένει ένα παρεξηγημένο υποείδος που κατά τη γνώμη μας έχει πολύ ταλαιπωρηθεί όχι τόσο από τους μουσικούς, όσο από τους… κριτικούς.
Εδώ οι Gliss παραδίδουν ένα καλοζυγισμένο και αψεγάδιαστο δείγμα γραφής ως σφιχτοδεμένο σύνολο που είναι πλέον, με πολύ καλές μελωδίες, συνεχή χρήση downtempo μινόρε, ελεγχόμενες συναισθηματικές κορυφώσεις και κλεισίματα που κλείνουν το μάτι στους Cure. Με άλλα λόγια, αν τους πάρει κανείς όπως ακριβώς είναι, τότε θα συνεπαρθεί. Αν αρχίσει να γράφει διθυράμβους (όπως οι προαναφερθέντες κριτικοί), μέχρι που θα αντιμετωπίσει και υπαρξιακό κενό. Στην ίδια ανάγνωση, δεν πρόκειται για τίποτα 17 Pygmies ή Should (συγκροτήματα, δηλαδή τόσο τέλεια που είναι εξ ορισμού καταδικασμένα στη λήθη) αλλά τους-επίσης προαναφερθέντες- Raveonettes, τους Beach Fossils (για να μην αναφερθούμε στους Beach House και θίξουμε… ιερά και όσια) τους… έχουν.
Ξεχάσαμε τους My Bloody Valentine. Επίτηδες. Αυτούς δεν τους αγγίζουμε. Δικό τους είδος…
Νίκος Rorschach
PS
Ά, και το εξώφυλλο. «Ανθεμικό». Βέβαια, προέχει μια αναδρομή σε εξώφυλλα κόμικς. Βρήκαμε και το soundtrack ενόσω ασχολούμαστε. Θα είναι οι… Gliss.
No comments:
Post a Comment