Αν και χωρίς φαβορί η χρονιά (που λέει και ο Μάρκος), μας δυσκόλεψε αρκετά ως προς τα ποια album θα μείνουν έξω από την εικοσάδα, λαμβάνοντας τις τιμητικές θέσεις 21-30.
Ιδού, λοιπόν, οι ...άποντοι!
21. Comet Gain - Howl Of The Lonely Crowd (Fortuna Pop!) 22. Dum Dum Girls - Only In Dreams (Sub Pop) 23. Seapony - Go With Me (Hardly Art) 24. Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will (Sub Pop) 25. British Sea Power - Valhalla Dancehall (Rough Trade) 26. Horrors - Skying (XL Recordings) 27. Ringo Deathstarr - Colour Trip (Club AC30) 28. Devotchka - 100 Lovers (Epitaph) 29. St. Vincent - Strange Mercy (4AD) 30. Asobi Seksu - Fluorescence (Polyvinyl)
Για ένα πράγμα δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον κύριο Anthony Gonzalez: ότι στερείται ιδεών.
Από τη δημιουργία τους, το σωτήριο έτος 2001, το (πρώην) ντουέτο των Γάλλων M83 μας έχει τροφοδοτήσει μία σειρά δίσκων που κυμαίνονται από απλά ενδιαφέροντες ('Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts', 2003) μέχρι αριστουργηματικοί (το 'Before The Dawn Heals Us' του 2005 είναι το δεύτερο καλύτερο album της προηγούμενης δεκαετίας κατά τη γνώμη μας). Προσανατολισμένος σταθερά στο shoegaze, εμπλουτίζει το είδος με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, τα οποία αρκετά συχνά κυριαρχούν απόλυτα και δημιουργούν ένα νέο υβρίδιο με space αισθητική και 80's καταβολές.
Στο φετινό, 'Hurry Up, We're Dreaming', το μονομελές σχήμα του στοχεύει αρκετά ψηλά: δημιουργεί έναν αυστηρά δομημένο concept δίσκο, όπου τα tracks διαχωρίζονται ανά δύο-τρία από μονόλεπτα instrumental συνδετικά διαλείμματα. Τα καταφέρνει; Ίσως. Από ιδέες όμως, άλλο τίποτα.
Γιατί δεν μπορεί να μην εντυπωσιαστούμε από το αλάνθαστο ξεκίνημα με τη συνοδεία της Zola Jesus ('Intro'), τα κολλητικότατα hooks τόσο του εμφανέστατου single 'Midnight City' όσο και του 'OK Pal', την κορυφαία ανάπτυξη του 'Wait', το ευφυέστατο παραμύθι του 'Raconte-Moi Une Histoire' και το φόρο τιμής στους My Bloody Valentine στο 'New Map'.
Φυσικά, αν και αναμενόμενο για διπλό album, δεν λείπουν και οι αστοχίες: το αμήχανο 'Splendor' για παράδειγμα, αλλά και το εύκολο 'Claudia Lewis' είναι χαρακτηριστικά παραδέιγματα.
Με μπούσουλα το "Mellon Collie and the Infinite Sadness' κατά δήλωση του Gonzalez, οι Μ83 προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι πολύ μεγάλο.
Φιλόδοξο αλλά και υπερφίαλο, εντυπωσιακό αλλά και κουραστικό, αριστουργηματικό αλλά και εγωπαθές, το 'Hurry Up, We're Dreaming' προσγειώθηκε από τον γαλαξία Messier 83 με σκοπό να λατρευτεί από τους γήϊνους, αλλά αυτό που καταφέρνει με ευκολία είναι ένα: να τους διχάσει.
Με την κλασσική indie καταγωγή (Brooklyn), ηχογραφούν στην Captured Tracks (όπως όλοι που λατρεύουμε), φλερτάρουν όμορφα με την pop των συνοδοιπόρων τους Wild Nothing ('Kusmi'), την dark ρυθμολογία των Cure ('Funeral Song'), νοσταλγούν την οργανική απλότητα των Felt ('Indian Song'), κοπιάρουν αριστουργηματικά τους Radio Dept. ('Our Ritual'), σκαρώνουν υποδόρεια το hit τους ('Juniper') και μας κοιτούν χαμογελώντας από κάπου ψηλά.
Με την κλασσική indie καταγωγή (Brooklyn), ηχογραφούν στην Captured Tracks (όπως όλοι που λατρεύουμε), φλερτάρουν όμορφα με την pop των συνοδοιπόρων τους Wild Nothing ('Kusmi'), την dark ρυθμολογία των Cure ('Funeral Song'), νοσταλγούν την οργανική απλότητα των Felt ('Indian Song'), κοπιάρουν αριστουργηματικά τους Radio Dept. ('Our Ritual'), σκαρώνουν υποδόρεια το hit τους ('Juniper') και μας κοιτούν χαμογελώντας από κάπου ψηλά.
Τους Future Islands τους γνωρίσαμε ως hit’n’run «απευθείας» τρίο που αφήνει ξοπίσω του πιστούς και επανέρχεται να δρέψει λίγες δάφνες δόξας και να προσφέρει πλήρη μέθεξη. Οι “New Order με τον Joe Cocker στα φωνητικά” όπως αυτοπροσδιορίζονται- με την Tina Turner στο mic, όπως τούς προσδιορίζουμε εμείς- επανέρχονται για το τρίτο καθοριστικό album, το magnus opus όπως διατείνονταν και άλλες χαριτωμενιές.
Για να μην παρατείνουμε την αγωνία, τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Δηλαδή, ούτε οι μελωδίες είναι αυτή τη φορά καλύτερες ή χειρότερες, ούτε αυτοί γίνανε καλύτεροι ή χειρότεροι μουσικοί κοκ. Το μόνο που χρειαζόταν ν’ αλλάξει ήταν η παραγωγή και μην φανταστείτε τίποτα ακριβά πράματα. Να, απλώς ο κονσολιέρης, ο τύπος που θα έκανε τα arrangements ν’ ανεβάσει (πολύ) την ένταση στο mic, να «ξεράνει» λίγο το μπάσο με την πένα, να «ξεμπουκώσει» τα μπλιμπλίκια. Αυτό έγινε, επιτέλους, στο ακέραιο και σ’ αυτόν τον τύπο πρέπει να αποδοθούν τα, λιγοστά, εύσημα.
Οι Future Islands ούτε μ αυτόν τον δίσκο πιθανότατα δεν θα κερδίσουν μια θέση στις στήλες του allmusic.com ή του Uncut. Αν αυτό γινόταν βέβαια, επίσης ασφαλώς, θα χάνανε την θέση που με την αξία τους έχουν κερδίσει στην μυθολογία της ροκενρόλης. Ακούμε το 'Grease' (video εδώ), ήδη η μουσική, κι αυτή με την σειρά της, έχει πάρει ως αφορμή την θέση που τής αξίζει στη ζωή του καθενός. Μόλις, μ’ άλλα λόγια, απονείμαμε την ύψιστη μουσική μας διάκριση. Και για του λόγου το αληθές στα περί παραγωγής, ακούστε αυτό που ακολουθεί.
Δεν ξέρω στα πλαίσια της λιστομανίας του τέλους του έτους έχει θεσμοθετηθεί και η κατηγορία του καλύτερου λεπτού σε track. Πάντως, αν υπήρχε, μία σοβαρή υποψηφιότητα θα ήταν η St. Vincent και το τελευταίο λεπτό του 'Northern Lights'. Ένας μονόλεπτος ηλεκτρονικός οργασμός που εκτοξεύει το -ούτως ή άλλως- εξαιρετικό track.
