«…Συνήθως δεν βιαζόμουν
να γυρίσω σπίτι από τη δουλειά. Δεν με
περίμεναν και πολλά άλλωστε εκεί. Έβαζα
τ’ ακουστικά και μέχρι να φτάσω κοίταγα
τους ανθρώπους γύρω μου. Μόνον τους
ανθρώπους. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.
Βιαζόμουν. Είχα προ-παραγγείλει τους
καινούριους Brian Jonestown που
τούς άκουγα πάντα σε βινύλιο. Μόνον.
Τους είχα ήδη λιώσει. Σχεδόν έτρεχα κι
όχι μόνον επειδή θα έβρεχε. Πέρασα μέσα
από το πάρκο παρότι σιχαινόμουν τα
περιστέρια. Μάλιστα, ήμουν μέλος ενός
αντι-περιστερικού φόρουμ. (Αυτό συνέβαινε
από τότε που είχα διαβάσει “Το Περιστέρι”
του Ζίσκιντ ταυτόχρονα που άρχισα να
ακούω τους BJTM και να
πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας. Από τότε
δεν τα σιχάθηκα, απλώς τα φοβόμουν.
Σκεφτόμουν ότι ο Ζίσκιντ της μουσικής
που είχα ακούσει μάλλον θα ήταν ο
Newcombe.) Γύρισα και τα κοίταξα
κιόλας. Είχα χρόνια να το κάνω. Τότε είδα
το μοναδικό όμορφο περιστέρι που χα
αντικρίσει στη ζωή μου. Ήταν ροζ. Σκέφτηκα
ότι είτε είναι μεταλλαγμένο είτε ακούω
πολλή νεο-ψυχεδέλεια τώρα τελευταία.
Μάλλον το δεύτερο ήταν πιο πιθανό.
Έπειτα, φοβήθηκα πιο πολύ απ’ ότι συνήθως
κι έμεινα καρφωμένος εκεί κοιτώντας
το. Ήθελα να φύγω, απλώς δεν μπορούσα.
Εξακολούθησα να το κοιτάζω λες και
κινδύνευε η ζωή μου και μόνον αυτό θα
με έσωζε. Έπειτα το ροζ περιστέρι γύρισε
το κεφάλι του προς το μέρος μου. Και μετά
κελάηδησε. Ξεκόλλησα. Έφτασα σπίτι κι
έβαλα τη βελόνα στον δίσκο. Έξω, άρχιζε
η καταιγίδα. Χαμογέλασα. Είχα χρόνια να
το κάνω. …»
Νίκος Rorschach
No comments:
Post a Comment