Οι Pere Ubu προσγειώθηκαν στην ιστορία της Μουσικής με το συμβολικό πρώτο σινγκλάκι τους '30 Seconds Over Tokyo' (που γνωρίσαμε-για να μην παριστάνουμε τους ψαγμένους από τη μία, ούτε όμως και να παρεξηγούμαστε για μουσικολόγοι της Wikipedia από την άλλη- από το τετραπλό cd '25 Years Of Rough Trade Shops') και τοποθετήθηκαν άπαξ και δια παντός στο Πάνθεον της Ιδίας (της Μουσικής, ντε) ήδη με τον πρώτο δίσκο τους, το 'Modern Dance'. Εξηγούμαστε: πιθανόν να έχουν κυκλοφορήσει και καλύτεροι avant-garde δίσκοι (και να μην τους έχουμε ακούσει) και μάλλον κάποιοι γκαραζοπάνκηδες φτιάξανε μουσική γνωρίζοντας ακόμη πιο λίγα θεωρητικά γι αυτήν κι από τους Pere Ubu. Και τέλος, οι Velvet Underground προφανώς δημιούργησαν καλύτερα πράγματα. Ωστόσο, αυτός ο δίσκος προσθέτει ένα στοιχείο που δεν θα είχε ποτέ η σημαντικότερη των Τεχνών πριν ή μετά τού, και μάλιστα όχι ένα οποιοδήποτε στοιχείο αλλά τον σημαντικότερο ανώτερο νοητικό αμυντικό μηχανισμό του ανθρώπου, το χιούμορ. Και μάλιστα σε μελωδικές (sic) δόσεις άφθαστες ακόμη και για τους Monty Python. Σε σημείο που να μην μιλάμε πλέον για Μουσική, αλλά για μια νέα τέχνη. Αυτή την τέχνη θα την ονομάζαμε, έκτοτε- αλλά, κοίτα να δεις, μόνον για έναν, αυτόν δηλαδή τον δίσκο, «Ευγενική Παράνοια».
Σχεδόν 40 χρόνια μετά το 'Modern Dance' οι Pere Ubu δεν μας απογοητεύουν. Το πιο αστείο με τον δίσκο είναι η δήλωση του David Thomas (τον λατρεύουμε τον χοντρό, μάλλον είναι ο μόνος χοντρός που συμπαθούμε) ότι πρόκειται για χορευτική μουσική. Μάλιστα. Ίσως στην “Rebound” , σε τίποτα “μικρές” ώρες. Και γενικώς, κατά την ακρόαση, φαντασιωνόμαστε ηχοτοπία με τους τύπους να “πειράζουν” Atari, να αποδομούν χιτάκια, όπως την εισαγωγή του 'First We Take Manhattan' και αμέσως το 'Ring My Bell' στο εναρκτήριο 'Thanks (Go To Hell)', να αντιχρονίζουν τα κρουστά, να ξεφυσούν πνευστά δική τους προέλευσης και κατασκευής και να βγαίνουν από το Άσυλο τους μόνον για να τυλίξουν στις φλόγες το “Rock & Roll Hall of Fame” που βρίσκεται επίσης στην γενέτειρά τους, το Cleveland. Φυσικά, ο δίσκος περιέχει κι ένα περεουμπικό instant classic, το 'Mandy' και αν ήταν λίγο καλύτερο το μεθεπόμενο κομμάτι, το εμπνευσμένης στιχουργικής 'Musicians Are Scum'…
Βέβαια, μην περιμένετε να διαβάσετε σοβαρή κριτική εδώ. Περισσότερο, πρόκειται για τον πρόλογο του αυτοβιογραφικού βιβλίου που πρόκειται να συγγράψω με θέμα τη βιωματική μου σχέση με το 'Modern Dance' των Pere Ubu. Στην επόμενη ζωή μου…
Νίκος Rorschach
No comments:
Post a Comment