Οι Spiritualized ανήκουν σε μία ιδιαίτερη κατηγορία συγκροτημάτων που -εν αγνοία τους- χαράσσουν μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους γνώστες-οπαδούς τους και στους υπόλοιπους. Δύσκολα θα μάζευαν πολυάριθμο κοινό στο live τους στο Λυκαβηττό: δεν είναι (ούτε και υπήρξαν ποτέ) trendy, δεν έχουν το μεγάλο χιτάκι-κράχτη, δεν ακούστηκαν σε σειρά του Netflix για να ζήσουν μία δεύτερη ζωή σαν την Kate Bush. Πάντα θα προτιμούνται οι δεκαπέντε χρόνια εξαφανισμένοι Supergrass, οι νέοι ήρωες Fontaines DC και διάφοροι νεκροζώντανοι της πλατείας Νερού. Οι φασαίοι έχουν -δόξα τω Θεώ- πολλές επιλογές στη ζωή αυτή και ξέρετε ήταν και η απεργία των ταξί...Όλα αυτά πιθανό να εξηγούν την παρουσία 1000 και κάτι νοματαίων εκείνο το πεμπτιάτικο βράδυ, αλλά δεν δικαιολογούν την απουσία αρκετών άλλων.
Ανάλογα ενοχλητικές ήταν και οι προσδοκίες πως θα ακούσουμε σχεδόν ολόκληρο το 'Ladies And Gentlemen...' (τρίτο καλύτερο LP της μπάντας μετά από τα δύο πρώτα κατά την άποψη του γράφοντος) ή πως ο Jason Pierce θα μεταβληθεί σε χαμογελαστό pop star και θα ουρλιάζει 'we loooooove you, Athens!' και θα κάνει stage diving μετά τα τρία encore με αναπάντεχες διασκευές (και κάνα-δυο Spacemen 3 έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά!).
Και τι είδαμε λοιπόν; Τους Spiritualized!
Μία μπάντα άρτια τεχνικά, αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει χωρίς φιοριτούρες που ήρθε να μας παίξει τη μουσική της: μία μουσική ιδιαίτερη που προσπαθεί μάταια να περιγραφεί από τους μουσικοκριτικούς με τον όρο space rock, αλλά είναι στην πραγματικότητα μία μεγάλη αγκαλιά που χωράει το indie rock, την ψυχεδέλεια, τη jazz, την pop, τα gospel βεβαίως-βεβαίως και ότι άλλο υπάρχει στη γη. Όχι στο διάστημα.
Για όλα αυτά, αρκεί να θυμηθείτε το εναρκτήριο 'Hey Jane': ένα κλασσικό pop/rock δυναμιτάκι που μας θυμίζει (κλέβει) πολλά και μας κάνει στην απλότητά του να πιστεύουμε ότι θα το γράφαμε και εμείς. Όλα αυτά ισχύουν μέχρι το 3.30 που με παύση 10” μπαίνουν οι ...Spiritualized. Μπιτάτα, με καθαρό kraut rock background μεταμορφώνουν το κομμάτι σε ένα σχεδόν κολλητικό εννιάλεπτο μελωδικό έπος που παρακαλάς να μην τελειώσει.
Με τη συνοδεία τριών μαύρων τραγουδιστριών και με ένα απόλυτα αναπάντεχο άσσος-ημίχρονο-διπλό-τελικό setlist (και όχι αυτό που θα θέλαμε) που έδινε βάση περισσότερο στο 'And Nothing Hurt' του 2018 και λιγότερο στο τελευταίο και πιο πετυχημένο album 'Everything Was Beautiful' του 2022, με σχεδόν εξαφανισμένη την πρώτη τους Αγία Τριάδα και περισσότερο χαμηλότονο από ότι περιμέναμε, ο Jason Pierce ολοκλήρωσε την παρουσίαση της μουσικής του διάνοιας μιάμιση ώρα μετά. Δεν χρειάστηκε παρά μόνο μία φορά να κοιτάξει το κοινό για να πει ένα 'Thank you' που μόλις ακούστηκε. Ίσως να ήξερε ότι η εμφάνισή τους ήταν όπως πάντα: σταλμένη από το διάστημα και προσγειωμένη στη γη.
Νίκος Ζωητός
No comments:
Post a Comment