Υπάρχει κάποιος λόγος
να γράψεις review για ένα live
μια μπάντας που ξεκίνησε πριν καμιά
σαρανταριά χρόνια, έχει εμφανιστεί
πρώτη φορά στην Ελλάδα το… 1982 και δεν
κατάφερε να μαζέψει στο ΑΝ Σάββατο
Σεπτέμβρη ούτε μιαν… αντιπροσωπεία
των ελληνικών γκρουπ που χουνε παίξει
μαζί τους, τις τέσσερις φορές που- αν
δεν κάνω λάθος- έχουν έρθει στα μέρη
μας;
Θέλω να πω ότι δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενοι να πεις ότι θα τους προωθήσεις, φάνηκαν… υπερβολικά εξοικειωμένοι με λιγοστό κόσμο και- συμπερασματικώς- αδιάφοροι για το τι λέει ο κόσμος γι αυτούς και ξέρω κιόλας ότι το συγκεκριμένο blog, παρομοίως με κείνους, δεν το γνωρίζουν και πολλοί ή, μάλλον, τό χουν ξεχάσει μέχρι κι οι δημιουργοί του, όπως κι εγώ είχα ξεχάσει ότι οι Monochrome Set υπάρχουν και κυκλοφορούν ακόμη. Απαντώ ότι υπάρχει εφόσον λόγω αυτού του live έμαθα ακριβώς ότι οι οι Monochrome Set υπάρχουν και κυκλοφορούν ακόμη κι επίσης άκουσα αυτό το καλοκαίρι τη διόλου ευκαταφρόνητη δισκογραφία τους στη δεκαετία που διανύουμε (και, ομολογώ, δεν ενθουσιάστηκα αλλά σε καμιά στιγμή δεν το θεώρησα χάσιμο χρόνου) αλλά, κυρίως, κατάφερα ν απαντήσω στο θεμελιώδες- υπαρξιακό μου ερώτημα: «ποιός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους». Η απάντηση, είμαι βέβαιος πλέον, είναι το “Lost Weekend”, o δίσκος πού τους διέλυσε κυριολεκτικώς, λόγω της εμπορικής του αποτυχίας και- πολύ θα θελα να- συμπυκνώνει αυτά τα σαρανταφεύγα χρόνια και της δικής μου ζωής, αλλά-φυσικά- όχι. Δηλαδή, ότι πρέπει να επιμένεις σ αυτό που νομίζεις ότι θέλεις να κάνεις άσχετα με το τι λεν οι άλλοι, ότι για να κάνεις κάτι αριστουργηματικό πρέπει να δουλέψεις πολύ για χρόνια, ότι για να είναι κάτι αριστουργηματικό πρέπει να φαίνεται ότι δεν έχεις προσπαθήσει σχεδόν καθόλου γι αυτό, ότι ακόμη και να ναι κάτι αριστουργηματικό το πιο πιθανό είναι ότι σχεδόν κανείς δε θα το προσέξει και κυρίως ότι αυτό το τελευταίο δε θα σε νοιάζει καθόλου, ότι η κατάρα αυτού του πράγματος είναι ότι εσύ, στη συνέχεια, δε θα μπορείς να κάνεις κάτι άλλο κοκ
Όλα αυτά τα κατάλαβα επειδή από αυτόν τον δίσκο παίξανε μόνον ένα κομμάτι, που το προσπερνάς αδιάφορα, στον ίδιο τον δίσκο. Κι έπειτα κατάφερα να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό: απλώς, το “Lost Weekend” ήταν το πρώτο άκουσμα που χα από Monochrome Set. Που θα πει (έχετε ήδη καταλάβει ότι το δυνατό μου σημείο δεν είναι η εξυπνάδα) ότι δεν μπορώ να εξηγήσω αν αυτό συνέβη επειδή το “Lost Weekend” είναι όντως αριστούργημα κι έτυχε να τ’ ακούσω και να κολλήσω και δε θα κολλούσα αν είχα ακούσει κάτι άλλο και δε θα χα σπαταλήσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου με δαύτους αλλά θα χα κολλήσει με πολύ πιο άξιους ή αν όλα όσα έχουν κάνει είναι αριστουργήματα ή αν όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία και υπάρχει εξ αρχής μια υπερβατική σύνδεση ανάμεσα σε μένα και τους Monochrome Set, που δε βγάζει πουθενά να προσπαθώ να την εξηγώ και να την ερμηνεύω, απλώς υπάρχει, δηλαδή εξ-ισταται, κι εγώ μαζί της (είπαμε, είναι υπαρξιακό το review).
Αν φτάσατε ως εδώ, το θέμα, ο αρχικός λόγος που τα γράφω αυτά είναι ότι αν σας έτυχε ποτέ κάτι όπως αυτό που έτυχε σε μένα με τους Monochrome Set και το χετε ξεχάσει, μην τό αφήσετε κι αν δεν σας έχει τύχει, θα σας τύχει και, πάλι, μην το αφήσετε. Αν, πάλι, καταλαβαίνετε ακριβώς, για ποιο πράγμα μιλώ, έ τότε, χάσατε τον χρόνο σας μαζί μου.
Θέλω να πω ότι δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενοι να πεις ότι θα τους προωθήσεις, φάνηκαν… υπερβολικά εξοικειωμένοι με λιγοστό κόσμο και- συμπερασματικώς- αδιάφοροι για το τι λέει ο κόσμος γι αυτούς και ξέρω κιόλας ότι το συγκεκριμένο blog, παρομοίως με κείνους, δεν το γνωρίζουν και πολλοί ή, μάλλον, τό χουν ξεχάσει μέχρι κι οι δημιουργοί του, όπως κι εγώ είχα ξεχάσει ότι οι Monochrome Set υπάρχουν και κυκλοφορούν ακόμη. Απαντώ ότι υπάρχει εφόσον λόγω αυτού του live έμαθα ακριβώς ότι οι οι Monochrome Set υπάρχουν και κυκλοφορούν ακόμη κι επίσης άκουσα αυτό το καλοκαίρι τη διόλου ευκαταφρόνητη δισκογραφία τους στη δεκαετία που διανύουμε (και, ομολογώ, δεν ενθουσιάστηκα αλλά σε καμιά στιγμή δεν το θεώρησα χάσιμο χρόνου) αλλά, κυρίως, κατάφερα ν απαντήσω στο θεμελιώδες- υπαρξιακό μου ερώτημα: «ποιός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους». Η απάντηση, είμαι βέβαιος πλέον, είναι το “Lost Weekend”, o δίσκος πού τους διέλυσε κυριολεκτικώς, λόγω της εμπορικής του αποτυχίας και- πολύ θα θελα να- συμπυκνώνει αυτά τα σαρανταφεύγα χρόνια και της δικής μου ζωής, αλλά-φυσικά- όχι. Δηλαδή, ότι πρέπει να επιμένεις σ αυτό που νομίζεις ότι θέλεις να κάνεις άσχετα με το τι λεν οι άλλοι, ότι για να κάνεις κάτι αριστουργηματικό πρέπει να δουλέψεις πολύ για χρόνια, ότι για να είναι κάτι αριστουργηματικό πρέπει να φαίνεται ότι δεν έχεις προσπαθήσει σχεδόν καθόλου γι αυτό, ότι ακόμη και να ναι κάτι αριστουργηματικό το πιο πιθανό είναι ότι σχεδόν κανείς δε θα το προσέξει και κυρίως ότι αυτό το τελευταίο δε θα σε νοιάζει καθόλου, ότι η κατάρα αυτού του πράγματος είναι ότι εσύ, στη συνέχεια, δε θα μπορείς να κάνεις κάτι άλλο κοκ
Όλα αυτά τα κατάλαβα επειδή από αυτόν τον δίσκο παίξανε μόνον ένα κομμάτι, που το προσπερνάς αδιάφορα, στον ίδιο τον δίσκο. Κι έπειτα κατάφερα να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό: απλώς, το “Lost Weekend” ήταν το πρώτο άκουσμα που χα από Monochrome Set. Που θα πει (έχετε ήδη καταλάβει ότι το δυνατό μου σημείο δεν είναι η εξυπνάδα) ότι δεν μπορώ να εξηγήσω αν αυτό συνέβη επειδή το “Lost Weekend” είναι όντως αριστούργημα κι έτυχε να τ’ ακούσω και να κολλήσω και δε θα κολλούσα αν είχα ακούσει κάτι άλλο και δε θα χα σπαταλήσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου με δαύτους αλλά θα χα κολλήσει με πολύ πιο άξιους ή αν όλα όσα έχουν κάνει είναι αριστουργήματα ή αν όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία και υπάρχει εξ αρχής μια υπερβατική σύνδεση ανάμεσα σε μένα και τους Monochrome Set, που δε βγάζει πουθενά να προσπαθώ να την εξηγώ και να την ερμηνεύω, απλώς υπάρχει, δηλαδή εξ-ισταται, κι εγώ μαζί της (είπαμε, είναι υπαρξιακό το review).
Αν φτάσατε ως εδώ, το θέμα, ο αρχικός λόγος που τα γράφω αυτά είναι ότι αν σας έτυχε ποτέ κάτι όπως αυτό που έτυχε σε μένα με τους Monochrome Set και το χετε ξεχάσει, μην τό αφήσετε κι αν δεν σας έχει τύχει, θα σας τύχει και, πάλι, μην το αφήσετε. Αν, πάλι, καταλαβαίνετε ακριβώς, για ποιο πράγμα μιλώ, έ τότε, χάσατε τον χρόνο σας μαζί μου.
.
Νίκος Watchman
PS Παρομοίως,
ένα παράδοξο σχόλιο για το support:
τέτοιο σεβασμό στο «κυρίως πιάτο» έχω
να δω από τους… Lambchop προς
τους Yo la
Tengo… Ά και live
είναι εξαιρετικοί.
