Καταρχάς,
ο τίτλος του άλμπουμ. Ξεχειλίζει από…
αισιοδοξία. Α, και έμπνευση. Το εμπνευσμένο
του πράγματος δεν οφείλεται στις λέξεις
που χρησιμοποιούνται αλλά στο πως αυτές
οι λέξεις είναι βαλμένες ώστε να
ξεπροβάλει μια νέα ιδέα. Ακριβώς το ίδιο
δηλαδή που συμβαίνει με τα δώδεκα τεμάχια
που μας παραδίδουν. Καθένα τους κομμένο
και ραμμένο σαν να μην πρόκειται να βγει
άλλο τραγούδι μέχρι να… καεί κι ο ήλιος.
Και ταυτόχρονα τόσο οικείο σαν ήχος σαν
να γράφει ο κάθε ακροατής μουσική στην
προσχολική του ηλικία με τα ακούσματα
που είχε μέχρι τα τριάντα του. Οι τύποι
δεν εφευρίσκουν καμιά καινούρια μουσική.
Απλώς την ξανα-συντάσσουν για την εποχή
μας. Για την ακρίβεια, για μια εποχή που
η επικοινωνία των ανθρώπων πολύ θα θελαν
να ναι πραγματική και η σχέση τους με
τη μουσική (επίσης, πολύ θα θελαν οι
άνθρωποι να είναι)προσωπική. Ώστε ν
αναπληρώνουν κιόλας αυτό που τους
παίρνει η ζωή που ζουν τελικά και που
τους λένε ότι τούς χαρίζεται.
Πραγματικά
δεν περιμένουμε κάτι πιο… updated
για φέτος. Είναι που έχουν διαλυθεί και
οι WU LYF.
Νίκος
Rorschach
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}