Thursday, March 22, 2012


Xaxakes secret gig @ Τσιν Τσιν bar
21-3-2012





Μπροστά σε καμιά πενηνταριά τυχερούς, που είχαν την inside πληροφόρηση, ο μεγαλύτερος indie (?) performer που διαθέτουμε στην Ελλάδα, έδωσε ένα από τα γνωστά του απολαυστικά show.

Ως ντουέτο, με συνοδεία σαξοφώνου και με ατμόσφαιρα σπιτική ερμήνευσε αρκετά από τα γνωστά τους κομμάτια ανά δύο (με το σχετικό διάλειμμα για ...κρασί) μαζί με διασκευές σε αγαπημένα κομμάτια ('Your Love Is King' της Sade, 'Wild Is The Wind' του Bowie και 'Real Wild Child' του Iggy).

Μία ακουστική συναυλία υπόδειγμα που χρήζει συγχαρητηρίων τόσο στους διοργανωτές όσο και στον καλλιτέχνη (για την οποία δεν υπήρξε καμία διαφήμιση, προκειμένου να διατηρηθούν ανθρώπινες οι συνθήκες μέσα στο μαγαζί).





Sunday, March 11, 2012


Prinzhorn Dance School - Clay Class
(DFA, 2012)







Για να το ξαναπιάσουμε το θέμα εκεί που το είχαμε αφήσει με τους 2l8, ορίστε και το δεύτερο - πολυαναμενόμενο (στα όρια της… λήθης: ντεμπούτο το 2007) πλήρες αλλά πρώτο άμεσο, ατόφιο popular και συνάμα magnus δείγμα γραφής από τους Prinzhorn Dance School, βεβαίως ακριβώς από την ανάποδη. Σαν αντίδοτο, ένα πράμα. Δηλαδή εκεί που οι 2l8 δίνουν τα πάντα χωρίς καμία αίσθηση του μέτρου οι… ΨυχοΧοροΔιδάσκαλοι περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα: τύμπανα και μπασογραμμή που προκαλούν επιγαστραλγία, κιθάρες με κολλημένα ριφάκια και φωνητικά που γίνονται συνθήματα. Αυτά. Μόνον.

Δηλαδή, κι αυτοί με την σειρά τους ξαναπιάνουν το θέμα από εκεί που το είχαν αφήσει οι Wire και οι Gang of Four και μάλλον ξεχάσανε στην πορεία οι… Ting Tings και οι… Gang of Four. Και σε αντίθεση με την τάση της (γενικότερης) αποδόμησης των ημερών μας εκείνοι επιμένουν με ιερή προσήλωση στο ξεφόρτωμα καθετί περιττού, στον σχεδόν αιρετικό μινιμαλισμό. Αυτό περιλαμβάνει και τα ξεσπάσματα, τα ξαφνιάσματα οτιδήποτε φανταχτερό τέλος πάντων και με αυτά κι αυτά δεν το προχωρούν και πολύ το πράγμα. Δεν το ανακυκλώνουν κιόλας και προβλέπουμε ότι θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς στον ορυμαγδό των καιρών κάτι σαν White Stripes της δεύτερης «δύσκολης» δεκαετίας.

Όχι ότι δεν το δικαιούνται. Για να το κατοχυρώσουν αρκεί να μην περιμένουν άλλα πέντε χρόνια για το επόμενο βήμα.



Νίκος Rorschach


Prinzhorn Dance School / Happy In Bits from DFA Records on Vimeo.

Tuesday, March 6, 2012


Pure X - Pleasure (Acéphale, 2011)







Οι Galaxie 500 βγάλανε 3 studio albums κατά τη (φαινομενικά) σύντομη καριέρα τους που διήρκεσε τρία -μόνο- χρόνια. Εξαφανίστηκαν (όσο και εμφανίστηκαν) τόσο απρόσμενα και αθόρυβα που οποιοσδήποτε περίμενε και τον επακόλουθο ενταφιασμό τους στις καλένδες των ξεχασμένων indie heroes παρέα με τους Feelies και τους Young Marble Giants.

Και όμως! Καθώς τα χρόνια περάσανε, ο μοναδικός ήχος τους αναγνωρίστηκε ως κορυφαία επιρροή τόσο για όλο το shoegaze κίνημα (Slowdive, Chapterhouse), όσο και για μπάντες με αρκετά διαφορετικό ήχο, που όμως, πατάνε σταθερά στο ίδιο έδαφος (Yo La Tengo, Beach House, Should).

Και κάπου εδώ εμφανίζονται και οι εκλεκτοί Pure X (πρώην Pure Ecstasy), που αναλαμβάνουν να υπερασπίσουν όλην αυτήν την παράδοση, χωρίς δικαιολογητικά, παρερμηνείες και -κυρίως- μεταλλάξεις.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί το 'Ecstasy', είναι ένα ανεπιτήδευτο tribute στον ήχο των Galaxie 500, φτιαγμένο με αγάπη και λατρεία, χωρίς μελλοντικές προβολές και προσαρμογές, χωρίς μεταφορές στον σημερινό ήχο και -κυρίως- χωρίς κανένα υπαινιγμό ότι η πρωτότυπη ύλη δεν ήταν (πολλάκις) καλύτερη.

Με τα μυαλά αυτά, οικοδομείται ένας από τους καλύτερους δίσκους του 2011 (διαλύοντας τις λίστες μας για το περασμένο έτος), που μας στέλνει να ξανακούσουμε ευλαβικά τις επιροές του, να τις ξαναεκτιμήσουμε και να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο μας διέφυγαν όταν έπρεπε.

Δεν είναι η ψυχεδελική εισαγωγή του 'Heavy Air', η (σχεδόν) απλοϊκή μελωδία του 'Dream Over', οι απόηχοι των Jesus & Mary Chain στο 'Easy' και η μοναδική ευθύτητα του 'Voices' που μας κάνουν να αισθανόμαστε μειονεκτικά: είναι η απόλυτη ανεπάρκειά μας να εκτιμήσουμε (όταν έπρεπε) τη μεγάλη μουσική που προέκυψε στα τέλη των καταραμένων 80's και που επιστρέφει σαν ένα εχθρικό boomerang στα κεφάλια μας για να μας θυμίσει ότι η αγάπη μας για τη μουσική μπορεί και να πορευθεί και προς καλύτερη κατεύθυνση: προς τα πίσω.

Νίκος Ζωητός