Sunday, October 30, 2011


Dignan Porch – 'Tendrils'
(Captured Tracks, 2010)



Καλωσορίζουμε τον νέο συντάκτη του blog μας, Νίκο Rorschach, έναν super ήρωα της δισκοκριτικής, με ιδιαίτερη αδυναμία στο 1981...



Όταν συστήνεσαι για πρώτη φορά σε κάποιους αναγνώστες και πόσο μάλλον όταν το επιχειρείς με ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα, καταφεύγεις σε κάποια κλισέ και αρχικώς στις αναφορές- συγκρίσεις-παρηχήσεις. Έχουμε και λέμε λοιπόν: '01 - The Game We Made' αντιστοιχεί σε Galaxie 500, '02&03 - As You Were & Flowers In May” σε LA’s, '04 - Footsteps” Cure στην έναρξη και κατόπιν το γυρίζει σε My Bloody Valentine κ.ο.κ.

Κατόπιν μιλάς για την συνολική αίσθηση του δίσκου κι εδώ θα σας καταπλήξουμε λέγοντας ότι τελικώς μάλλον παραλαμβάνουν τη σκυτάλη από τους Blonde Redhead και το 'Misery Is A Butterfly' (κατά την υπερφίαλη άποψη μας, το απόλυτο αριστούργημα των 00's και μάλιστα με χαοτική διαφορά από το δεύτερο), αλλά δεν το πάνε κιόλας ακόμη κάπου συγκεκριμένα. Καλύτερα δηλαδή, μας κρατάνε σε εγρήγορση, και θα δηλώσουμε και αγωνία. Κλείνοντας με τα κλισέ, αν υπήρχε μόνο μια band to watch για φέτος, αυτή θα ήταν η επιλογή μας. Ασυζητητί.

Όπως ακριβώς και για την πρώτη κριτική μας.


Νίκος Rorschach



Saturday, October 15, 2011


Crystal Stilts - 'In Love With Oblivion'
(Slumberland, 2011)


Σίγουρα μία ιδιάζουσα περίπτωση.

Από την μία πατάνε στην garage rock παράδοση, δείχνουν περισσότερο παλαιομοδίτες και απο τους Fuzztones, έχουν σίγουρα στη δισκοθήκη τους κάτι από Elvis και λατρεύουν τις θεατρικές ερμηνείες του Morrison.

Από την άλλη ηχογραφούν στην λατρεμένη Slumberland (έδρα των Pains Of Being Pure At Heart, Weekend, Girl Names και άλλων εκλεκτών), προσκυνούν στον ήχο και στο attitude των Velvets και των Jesus και έχουν το μυαλουδάκι τους στραμμένο σε ότι καινούργιο προκύπτει από το Brooklyn.

Το αποτέλεσμα απλό: ένας ήχος που -σε πρώτη ακρόαση- μοιάζει παλαιομοδίτικος, αλλά αποδεικνύεται αρκούντως εθιστικός. Φτιάχνουν με απλά (απλούστατα!) υλικά ένα δίσκο που αποδεικνύεται το απόλυτο grower της χρονιάς: με το ακαταμάχητο single 'Half A Moon', με το riff του 'Precarious Stair' να γυρνάει στο μυαλό σου για μέρες, με την χαλαρότητα του 'Shake The Shackles' να σε διαλύει και με το φασαριόζικο φινάλε του 'Prometheus At Large' να σε στέλνει απευθείας στο repeat.

Δηλαδή στο 'Sycamore Tree'. Πλάτανος. Μου θυμίζει και Ελλάδα, ρε γαμώτο...

Νίκος Ζωητός