Sunday, June 28, 2009

Silversun Pickups live: Cherub Rock !



Δεν μπορώ να το ξεπεράσω!
Το προσπάθησα αρκετά, αλλά συγχωρέστε με: απλά δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Μην με ρωτάτε ποιο γιατί είμαι σίγουρος ότι όλοι το βλέπετε και απλά είτε κάνετε ότι δεν το βλέπετε είτε δεν θέλετε να το ομολογήσετε...Μιλάω, φυσικά, για την υπερβολική ομοιότητα των Silversun Pickups με τους Smashing Pumpkins. Να υποθέσουμε ότι απλά συνέπεσε η χροιά της φωνής του Brian Aubert να μοιάζει διαβολικά με αυτήν του Billy Corgan; Δεκτόν, συμβαίνουν αυτά. Να δεχτούμε ότι είναι σύμπτωση ότι οι δύο μπάντες έχουν τα ίδια αρχικά; ΟΚ. Το γεγονός ότι και οι δύο έχουν γυναίκα μπασίστρια; Τυχαίο. Ότι έχουν στη σύνθεσή τους και μία γιαπωνεζόφατσα (James Iha για τους Pumpkins και Chris Guanlao για τους Pickups); Έ όχι, γιατρέ! Τα βλέπω όλα διπλά !
Πέρα απο την συνωμοσιολογία, οι Silversun Pickups είναι μία αξιόλογη μπάντα και ήταν μία σπάνια ευκαιρία για την ελληνική indie κοινότητα να απολαύσει ένα φρέσκο όνομα στη χώρα μας: τα συγχαρητήριά μας στους promoters και στο Gagarin, το οποίο έκανε ένα αξιομνημόνευτο χατ-τρικ μαζί με τους Horrors και τους Pains Of Being Pure At Heart τον Ιούνιο. Συγχαρητήρια όμως και στους Έλληνες Gardenbox, που ξεκίνησαν τη βραδιά με τον post rock (και όχι μόνο) ήχο τους. Πολύ καλύτεροι από διάφορους post rock Μεσσίες που μας επισκέπτονται κατά καιρούς και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν μπολιάζουν τον ήχο τους με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία και γυναικεία φωνητικά, όπως στο τελευταίο καθηλωτικό κομμάτι του set τους. Δείτε και μόνοι σας:





Οι Silversun Pickups φαίνεται να έχουν πολλούς περισσότερους οπαδούς στην Ελλάδα απ'ότι περιμέναμε: δεν ήταν τόσο το πλήθος (μισογεμάτο το Gagarin) όσο το πάθος και το επίπεδο γνώσης των στίχων-κομματιών που μας εντυπωσίασε. Για μιάμιση ώρα, η μπάντα ικανοποίησε πλήρως, ξεκινώντας με το αδύναμο 'Growing Old Is Getting Old' και 'Well Thought Out Twinkles'. Ιδιαίτερα κεφάτοι και κινητικοί στη σκηνή, με το χάρισμα της live μπάντας που διψάει για αναγνώριση-καταξίωση: ένας χαρισματικός frontman (εμφανώς επηρεασμένος και από το ...ούζο που κατέβασε live), ένας λυσσασμένος drummer (με ένα πιατίνι τοποθετημένο σε ύψος... Κοκολάκη) , μία ντίβα στο μπάσο και ένας κιμπορντίστας με I-Love-Grateful-Dead-and-the-whole-fuckin'-60's look. Ένα set μοιρασμένο ανάμεσα στο εξαιρετικό 'Carnavas' (2006) και στο μέτριο Swoon (2009), με highlights τα 'Panic On', ' There's No Secrets This Year' και 'Lazy Eye' και ένα δυναμικότατο encore με κορύφωμα-φινάλε το 'Common Reactor'. ¨Ενας αρχετυπικά indie ήχος. Το ροκ των Χερουβήμ, όπως είχαν πει και το 1993 οι ...πως τους είπαμε να δεις...; Ά ναι, οι Smashing Pumpkins...

Νίκος Ζωητός





Wednesday, June 24, 2009

BECK - 'Sunday Morning'

Η καινοτομία δεν λείπει ποτέ από τον κύριο Beck, o οποίος αποφάσισε να μαζεύει φιλαράκια του όποτε του κάνει κέφι και να ηχοχραφούν μαζί κάποιον αγαπημένο κλασικό δίσκο. Η αρχή έγινε με τη θρυλική μπανάνα των Velvet Underground και ιδού το αποτέλεσμα:

Ejekt Day 2: It’s Jarvis, It’s The Subways...

Μέρα δεύτερη για το Ejekt και το πλαίσιο παρέμεινε το ίδιο: αργή προσέλευση (δεν αποτέλεσα εξαίρεση), χαλαρός κόσμος, γρήγορη πρόσβαση στα τσιμπημένα ποτά και επιπλέον μιάμιση ώρα καθυστέρησης στο πρόγραμμα, που ευτυχώς μου έδωσε τη χαρά να προλάβω το άνοιγμα των The Subways λίγο μετά τις 18:15. Δεν ήξερα τίποτα (έτσι νόμιζα) γι’ αυτή την μπάντα που είχε την όρεξη και τους τρόπους να μας ξεσηκώσει. Γρήγορο, σφιχτό, ρυθμικό garage με έντονη σκηνική παρουσία από τον προσποιητά αγριεμένο Billy Lunn στη φωνή και στην κιθάρα και την αεικίνητη γκαραζογατούλα Charlotte Cooper (όνομα για καριέρα όπως παρατήρησε η φίλη μου) σε φωνή και μπάσο. Ο ντράμερ (ας μην αναφέρουμε και όλα τα ονόματα) δυναμικός, στη θέση του, άσε που έπρεπε να προσέχει την «μπότα» του, που περισσότερο χρησίμευε για βατήρας του ορμώμενου Billy Lunn. Πέρα από την πλάκα, το αρχέτυπο ροκ τρίο λειτούργησε άψογα. Ειδική μνεία στον λαοπλάνο κύριο Lunn που συνεχώς μας κολάκευε (you sexy Greeks), απαιτούσε τη συμμετοχή μας (αν στο πρόσταγμά του δε χτυπούσες παλαμάκια, νόμιζες ότι θα κατέβει κάτω να σε δείρει), βούτηξε πάνω μας δις, και δικαιωματικά μας κέρδισε. Η θερμή ανταπόκριση του κοινού σίγουρα ικανοποίησε το ναρκισσιστικό εγώ του αφού τελικά μας βαθμολόγησε με δέκα! (ουρλιάζαμε για να το κερδίσουμε). Κέρδισαν το απογευματινό στοίχημα και ελπίζω να μας ξανάρθουν σύντομα!!!
Όσο και αν χορτάσαμε από τους Subways, η αναμονή για τη συνέχεια σε έβγαζε λίγο εκτός κλίματος. Μάλλον οι υπεύθυνοι περίμεναν να πέσει η νύχτα για να εμφανιστούν κάτι καλικάντζαροι που λεγόντουσαν Klaxons. Απολαύστε τις ενδεικτικές φωτογραφίες, όσο για τη μουσική τους ίσως να γίνω άδικος και δε θέλω να σας κουράσω, εντάξει;








Γρήγορα μέσα στη μεγάλη αίθουσα και έτοιμος για τους Echo and the Bunnymen. Πιο έτοιμος δε γινόταν καθώς μετά την ακύρωση του ερχομού της Laurin Hill η παρουσία των Echo αποτέλεσε για μένα την ευχάριστη έκπληξη που θα έκανε ακόμη πιο σίγουρη την επένδυση των 45 ευρώ. Πλανήθηκα πλάνην οικτρά και θα τους σφάξω με το βαμβάκι. Ωραίο πρόγραμμα, με παλιά τραγούδια (συγκινήθηκα ως γνήσιο δεινοσαυράκι με 'Bring On The Dancing Horses), άψογος ο Ian McCulloch, με αναλλοίωτη φωνή, και άψογη εκτέλεση από την μπάντα. Σαν να άκουγες ραδιόφωνο.
Ο McCulloch ήταν τόσο cool με τα γυαλιά ηλίου και το χειμωνικό jacket (εδώ που τα λέμε είχε και μια ψυχρούλα) που τελικά με ψύχρανε. Έχουμε και λέμε, υπέρβαρη καλοζωισμένη μπάντα, άνευρη και βαριεστημένη παράσταση. Ο McCulloch έβγαζε τη φωνή το ίδιο μηχανικά και στυλιζαρισμένα όπως έβγαζε και τον καπνό από το στόμα του (πολλά τσιγάρα). Όχι, φωτογραφίες δε θα σας δείξω. Δεν άντεξα και έφυγα πριν το τέλος, για να βγω έξω στη ζεστή βραδιά. Με τις υγείες μας.
Ευτυχώς γρήγορα ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε! O Jarvis επί σκηνής! Μεγάλος καλλιτέχνης, μεγάλος ερμηνευτής. Με την καλοδουλεμένη μπάντα του μάγεψε το πλήθος. Τόση μαγεία που νομίζω κανείς δεν τόλμησε να ζητήσει τραγούδια των PULP. Black Magic... Τα πολλά λόγια είναι περιττά… Θα σε ξαναδούμε το χειμώνα;







Δυστυχώς η αρχική καθυστέρηση στο πρόγραμμα και η μεγάλη πάλι αναμονή μετά τον Jarvis βάρυναν τη διάθεσή μου για τους Royksopp. Άσε που ξεκίνησαν με προβλήματα στον ήχο, άντε πάλι σύντομο sound check. Μια χαρά αφορμή για να φεύγουμε. Ωραίο και χαρούμενο μπιτάκι που ακουγόταν αρκετά ευχάριστα στο δρόμο προς το πάρκινγκ. Λίγο αργά για να γυρίσουμε πίσω, με έφαγε η κούραση!


Του άσχετου ειδικού συνεργάτη johny v

Monday, June 22, 2009

Ejekt Day 1: It's educational...




Οι μειοψηφίες δεν κάνουν πάντα λάθος: πρέπει να ανήκω σε μία από αυτές και συγκεκριμένα σε αυτήν που ενθουσιάστηκε όταν έμαθε το line-up της πρώτης ημέρας του Eject. Ίσως το γεγονός ότι δεν έχω δει ποτέ live τους Pixies (μου πέφτει λίγο βαριά η Μαλακάσα) να μέτρησε καταλυτικά. Όπως φάνηκε, η πλειοψηφία μάλλον δεν είχε τα δικά μου μυαλά με αποτέλεσμα η προσέλευση του κόσμου στο φετινό Eject να είναι αισθητά μικρότερη από την περσινή, όσο και αν είναι λίγο άδικο να κάνουμε συγκρίσεις όταν από τη μία μεριά υπάρχουν οι είμαστε-πάντα-sold-out James...Έτσι, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που εμφανίστηκαν οι Pixies, η εικόνα του συναυλιακού χώρου ήταν αρκετά απογοητευτική. Πριν ξεκινήσουμε, να επισημάνουμε τις τσιμπημένες τιμές των ποτών (7€ το ποτό, 5€ η μπύρα) και την ύπαρξη καντίνας για hot dog στο πίσω μέρος του festival, η οποία με τη βοήθεια του (σωστού) ανέμου έκανε το χώρο να μυρίζει σαν το μπριζολάδικο του Τέλη...
Εγγλέζοι στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό οι...Εγγλέζοι White Lies ανέβηκαν ακριβώς στις 18.30 στη σκηνή, μάλλον αιφνιδιάζοντας τους παρευρισκόμενους που είχαν ακροβολιστεί στο γρασίδι απολαμβάνοντας τον απογευματινό ήλιο. Η μπάντα έχει κυκλοφορήσει έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2009, το 'To Lose My Life' και παρά το hype που την περιβάλλει αποτελούσε για εμάς ένα από τα attractions της ημέρας. Βέβαια, οι διοργανωτές φρόντισαν να μας ξενερώσουν επαρκώς τοποθετώντας το set τους πρώτο στη σειρά. Άλλη μία ελληνική πρωτοτυπία: να ακούς τη μπάντα που οι στίχοι περιλαμβάνουν death, blood και funerals με το φως της ημέρας...Κάτι ανάλογο είχε να συμβεί από την support (!) εμφάνιση των Jesus and Mary Chain στους Cure παλαιότερα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Όπως και να είναι όμως, οι Λονδρέζοι ανταποκρίθηκαν με τον καλύτερο τρόπο και αποζημίωσαν το κοινό. Σχετικά στατικοί στη σκηνή και απόμακροι, ερμήνευσαν σε 45' το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου τους ξεκινώντας με το 'A Place To Hide' και το γεννημένο hit 'To Lose My Life'. Εμφανώς αδικημένοι από το ανύπαρκτο light show, ζήτησαν (και έλαβαν) κατά διαστήματα το handclapping του κοινού. Εντυπωσιακoί, τόσο στο εξαιρετικό 'Unfinished Business', όσο και στο finale τους με το 'Death' αποτέλεσαν την ευχάριστη έκπληξη την ημέρας...



Δεν θα λέγαμε και το ίδιο για τους θα-θέλαμε-να-ειμασταν-οι-Keane Starsailor. Ένα, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριο συγκρότημα στο οποίο τα φωνητικά του James Walsh έχουν πάντα ένα καταστροφικά εκνευριστικό ρόλο...Επιπρόσθετα, στα live τους δεν είναι και οι Sex Pistols, όπως αποδείχθηκε και στο Eject. Αφήστε που το γεγονός ότι άρχιζε να σουρουπώνει μας (ξανα)θύμισε το θέμα της σειράς εμφάνισης... Παρόλα αυτά, έχουν μερικές καλές συνθέσεις και το 'Silence Is Easy' είναι σίγουρα μία από αυτές.
Τη σκυτάλη πήραν οι ιδιαίτερα αγαπημένοι Editors, με δύο πολύ καλά LP στο ενεργητικό τους και τον χαρακτηριστικό τους ήχο που παραπέμπει έντονα στους Joy Division και στους Echo & The Bunnymen. Παρά την προσπάθεια του frontman Tom Smith, η μπάντα προσέφερε ένα αδύναμο set: ένα παλιό τραγούδι διαδεχόταν ένα καινούργιο από το επερχόμενο album τους (από το οποίο δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά με βάση όσα ακούσαμε, δείχνει να προσπαθεί -ανεπιτυχώς- να έχει πιο ηλεκτρονικό ήχο), με αποτέλεσμα να χάνεται συνεχώς το mood. Ειλικρινά, τη σημερινή εποχή του non-stop downloading, δεν ξέρω τι εξυπηρετεί η ζωντανή παρουσίαση των νέων κομματιών αφού -ακόμα και αν αυτό που ακούσεις είναι κάτι εξαιρετικό- θα σε οδηγήσει στο άνοιγμα του router σου και όχι στο κοντινότερο δισκοπωλείο. Μία χαμένη ευκαιρία, λοιπόν, για τους Editors...



Η ώρα πλησίαζε 23:00 και όλοι προσπαθούσαν για την καλύτερη pole position για την εμφάνιση των headliners Pixies. Η ατμόσφαιρα μύριζε indie ιστορία και ο μέσος όρος ηλικίας ανέβαινε επικίνδυνα...Ο χρόνος κυλάει αμείλικτα και αφήνει τα αποτυπώματά του και στις φιγούρες των Βοστωνέζων. Ένας αμίλητος Frank Black και το αντίβαρό του η Kim Deal να έχει αναλάβει τα (όποια) επικοινωνιακά. Ένα non-stop best of από το ογκώδες οπλοστάσιό τους με την πλάστιγγα να γέρνει προς τα 'Surfer Rosa' και 'Come On Pilgrim'. ¨Ενα ονειρικό ξεκίνημα με το 'U-mass', κομμάτι που κορυφώνεται με τον Frank να ουρλιάζει 'it's educational' (διδακτικότατο για τους νεότερους, κύριε Black) και μία συνέχεια που μας επιβεβαίωσε την αυταπόδεικτη αλήθεια: όταν μία μπάντα έχει κυκλοφορήσει τόσα, μα τόσα, αριστουργηματικά κομμάτια που δεν επηρέασαν, αλλά ΟΡΙΣΑΝ αυτό που σήμερα ονομάζεται 'ανεξάρτητη σκηνή', δεν περιμένεις την σκηνική παρουσία, τα projections ή ακόμα και τα αλλεπάλληλα encore για να εντυπωσιαστείς. Στέκεσαι απλά και παρακολουθείς με σεβασμό. Με δέος.Ανατριχιάζεις. Κλαις. Τα βάζεις κάτω. 4 δίσκοι. Ένας κάθε χρόνο. 4 αριστουργήματα. Κάθε κομμάτι και πιθανό single. Σκέπτεσαι πως θα μπορούσαν να παίξουν άλλες δύο ώρες με όσα άφησαν απέξω. Συγκρίνεις. Who The Fuck Are The Arctic Monkeys? Κοιτάς γύρω σου. Είναι δυνατόν από κάτω να χορεύουν ακόμα και με το 'Gouge Away'; Γυρνάς σπίτι. Κλείνεις το router. Πιάνεις από το ράφι το 'Trompe Le Monde'. Η βελόνα ακουμπάει στο βινύλιο.Μήπως είναι λάθος ο κόσμος μας;

Νίκος Ζωητός

Playlist

U-Mass
Wave Of Mutilation
Caribou
Broken Face
Monkey's Gone To Heaven
Bone Machine
I Bleed
Here Comes Your Man
Velouria
Dig For Fire
Nimrod's Son
Vamos
???
River Euphrates
Alison
Into The White
Debaser
Tame
Hey
Gouge Away
Where Is My Mind?
Gigantic



Για περισσότερα video του Eject, πατήστε εδώ

Friday, June 19, 2009

EJEKT FESTIVAL 2009 - Πέμπτη 18/6



Θα μπορούσε να πήγαινε και καλύτερα, αναμφίβολα, η πρώτη μέρα του φετινού Ejekt από πλευράς προσέλευσης κόσμου άλλα και ζωντάνιας κοινού, κάπως άνευρα φέτος τα πράγματα μας φάνηκαν, μάλλον δεν βοηθάει και ο χώρος τόσο τελικά, πάντως οι ουρές για κουπόνια, μπύρες, σουβλάκια, κλπ ήταν αισθητά μικρότερες από άλλες φορές (γιατί άραγε...)
Όσοι ήρθαν για να δουν τους Pixies δεν πρέπει να έχουν κανένα παράπονο, μιας και μας πρόσφεραν ένα καθαρά επαγγελματικό best of set διάρκειας 1 ώρας και 15 λεπτών και ήταν σαφώς και πιο εκδηλωτικοί από την προηγούμενη εμφάνισή τους πριν κάποια χρόνια στο Rockwave festival. Στα σύν τους ότι θυμήθηκαν και το θρυλικό "Velouria".
Οι Editors που προηγήθηκαν ήρθαν κυρίως για να μας παρουσιάσουν το νέο τους δίσκο που ακούγεται πιο ηλεκτρονικός από ποτέ και σίγουρα δεν μας έπεισαν ότι τους ταιριάζει ο μη κιθαριστικός ήχος. 'Ασε που χειρότερη εκτέλεση του "Munich" δεν πρέπει να έχουν παίξει στην καριέρα τους...
Οι Starsailor θα παραμείνουν για πάντα, απ' ότι φαίνεται, μια μέτρια britpop μπάντα με γλυκές μεν αλλά άνευρες μελωδίες που είναι προτιμότερο να τις ακούς εκτός συναυλιακών χώρων.
Ασφαλώς και οι White Lies ήταν οι MVP της ημέρας και φαίνεται ότι θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον. Αν και πιτσιρικάδες και με μόλις ένα δίσκο πίσω τους, στάθηκαν αντάξιοι των προσδοκιών μας τόσο στην εκτέλεση των κομματιών τους όσο και στην επικοινωνία τους με το κοινό. Το "Unfinished Business" είναι πραγματικά μεγάλο άσμα.

Wednesday, June 17, 2009

The Pains Of Being Pure At Heart live! (Gagarin, 15-06-2009)



Πρέπει να ομολογήσουμε ότι διαβάζοντας κριτικές συναυλιών, αν και νομίζουμε ότι ψάχνουμε να βρούμε μία ψυχρή και αντικειμενική άποψη για τα πράγματα, ουσιαστικά μας αρέσει να γινόμαστε όμηροι της υποκειμενικότητας του εκάστοτε συντάκτη. 'Οπως και να το κάνουμε, το προσωπικό στοιχείο είναι (και πρέπει να είναι) πάντοτε το ζητούμενο. Που θέλω να καταλήξω; Απλά, δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να σας περιγράψω τα του δευτεριάτικου live των The Pains Of Being Pure At Heart (TPOBPAH) στο Gagarin, γιατί δηλώνω ορκισμένος fan του ομώνυμου ντεμπούτου τους, δίσκος-ορόσημο για τη σύγχρονη indiepop. Με δύο λόγια, η μοναδική περίπτωση να έμενα δυσαρεστημένος από το live ήταν να εμφανιστούν οι Pains στο Gagarin με καουμπόικα καπέλα, μουστάκια και με συνοδεία banjo να ερμηνεύσουν παλιές country επιτυχίες...
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όμως: γύρω στις 22:00 (και για μισή ώρα) εμφανίστηκαν στη σκηνή του Gagarin οι Flakes, μία ενδιαφέρουσα περίπτωση της ελληνικής σκηνής με έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2008 στο ενεργητικό τους, το έξυπνα τιτλοφορημένο 'Lick Your Fingers If You Like It'. O χαρακτηριστικός indie ήχος τους, οδηγούμενος από τα female vocals της Yodashe μας ικανοποίησε απόλυτα, κυρίως με τα αγαπημένα 'Wish', 'The Secret Life Of Errol Brown' αλλά και το λέμε-χύμα-όλες-τις-επιρροές-μας 'K2X' (στο οποίο επαναλαμβάνουν τα ονόματα της Αγίας Τετράδας τους -Interpol, Blur, Arctic, Bloc Party). Αντίθετα, η τουλάχιστον 45' διάρκειας εμφάνιση των Common Sense κούρασε το κοινό, αν και ο downtempo ήχος τους δημιούργησε την τέλεια αντίθεση με αυτό που θα επακολουθούσε...
Η πενταμελής παρέα από τη NY, φρέσκια, κεφάτη και (σχεδόν) ντροπαλή έδειξε να εκπλήσσεται από το πολυάριθμο κοινό που είχε αποστηθίσει στίχους και μελωδίες του LP τους. Και τι περίμενες για ξεκίνημα από τα 20χρονα: ένα non-LP track, 'Doing All the Things That Wouldn't Make Your Parents Proud', αν και μάλλον το αντίθετο πιστεύουμε για την εκτίμηση που τους τρέφουν οι γονείς τους... Ξεσηκωτικοί, με όμορφη κιθαριστική παραμόρφωση και σχεδόν shoegazer σκηνική παρουσία, συνέχισαν με τα ' This Love Is Fucking Right' και το απόλυτο indiepop φετινό track 'Young Adult Friction': ένας ύμνος που μάλλον άργησε καμιά δεκαπενταριά χρόνια και δεν συμπεριλήφθηκε στο 'Sarah 100: There And Back Again Lane' την ιστορική συλλογή της Sarah Records που ανθολογούσε τα καλύτερα από τα πρώτα 100 singles του label. Μέσα στο playlist τους, δύο εξίσου καλά ακυκλοφόρητα tracks, το '103' και το 'Highway...' (δεν θυμόμαστε τον ακριβή τίτλο που μας αποκάλυψε ο κιθαρίστας του group μετά το live), δείγματα πολύ θετικά για την επόμενη δουλειά τους. Για φινάλε, το κομμάτι με το όνομα του group για τίτλο, όπου με νεανικό θράσος δηλώνουν : 'We are so sure, we will never die, no no we will never die, We are too pure, we will never die, no no we will never die'.
Ο ενθουσιασμός τους για το πλήθος αλλά και η ανταπόκριση του κοινού, οδήγησε την μπάντα σε δύο encore: το πρώτο (προφανώς) προσχεδιασμένο με τα 'Hey Paul' και 'Gentle Sons' και το δεύτερο με το 'A Teenager In Love', αν και προσωπικά περιμέναμε το 'Contender'..
Μετά από μία περίπου ώρα, ο Kip με το anorak του, ο Alex με το Ramones μπλουζάκι του, o Kurt και η Peggy, εγκατέλειψαν τη σκηνή τραγουδώντας από μέσα τους 'We Will Never Die, We Will Never Die'...

Νίκος Ζωητός


Full Playlist:
Doing All the Things That Wouldn't Make Your Parents Proud
This Love Is Fucking Right!
Young Adult Friction
Highway... (new track)
Come Saturday
The Tenure Itch
Kurt Cobain's Cardigan
Stay Alive
103 (new track)
Everything With You
The Pains Of Being Pure At Heart

1st encore
Hey Paul
Gentle Sons

2nd encore
A Teenager In Love



Για περισότερα video από το live των Pains, πάτα εδώ

Saturday, June 13, 2009

Synch Festival, Day 1 review




Το πρώτο μάθημα που πήραμε από το φετινό Synch δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε μουσικό: απλά, δεν πρέπει να κανονίζεις ποδόσφαιρο 5*5 την προηγούμενη μέρα γιατί ένα (ελαφρό) διάστρεμμα μπορεί να περιορίσει τόσο τις μετακινήσεις σου από σκηνή σε σκηνή, όσο και τη γενικότερη διάθεσή σου. Άσε που αν το μαρκάρισμα ήταν λίγο πιο σκληρό, θα χάναμε και τους Pains Of Being Pure At Heart την Δευτέρα στο Gagarin! Γι'αυτό λοιπόν, δείξτε κατανόηση στο (λαβωμένο) συντάκτη του PlutoMusicMag που κουτσαίνοντας σύρθηκε μέχρι την Τεχνόπολη...
Η προσέλευση του κόσμου την πρώτη μέρα του Synch ήταν μικρότερη από την αντίστοιχη περσινή, γεγονός αρκετά προβλέψιμο αν γίνει η σύγκριση του φετινού και του περσινού line-up: πέρσι, η πολυναμενόμενη εμφάνιση των Holy Fuck, η παρουσία των εκλεκτών Yo La Tengo, αλλά και το εμπορικό εκτόπισμα των Happy Mondays (με δεδομένη την nostalgia τάση του ελληνικού κοινού, βλέπε James) γέρνουν την πλάστιγγα καθαρά προς το 2008. Πάντως, δεν υπήρχαν κενά στην 'αρένα' και η εικόνα και των δύο σκηνών ήταν ικανοποιητική από πλευράς κόσμου.
Το ξεκίνημα έγινε γύρω στις 20.30 με τη γερμανική κολλεκτίβα των Jazzanova που προσπάθησαν να κάνουν τον κόσμο να χορέψει μάλλον ανεπιτυχώς, αφού και η τελευταία τους δουλειά 'Of All The Things' του 2008 ήταν αδιάφορη και βαρετή.

Κατά τις 21.00, το indie κοινό ξεκίνησε να μαζεύεται στη μικρή σκηνή, αφού οι φήμες για την live παρουσία της Ebony Thomas (που ηχογραφεί ή μάλλον θα ηχογραφήσει την πρώτη της δουλειά σαν Ebony Bones) ήταν οι καλύτερες. Και δεν μας απογοήτευσε! Με το ιδιόρρυθμο -αλά M.I.A.- ντύσιμο (και τα ινδιάνικα φτερά που φορούσε μέλος της μπάντας) και παίξιμο (δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο να χρησιμοποιείται ένα μπουκάλι Jagermeister ως κρουστό!) ξεσήκωσαν το κοινό και έβαλαν την υποθήκη για μία solo χειμερινή εμφάνιση.

Το κενό που μεσολαβούσε μέχρι την εμφάνιση των Fujiya & Miyagi ήταν λογικό να οδηγήσει σχεδόν όλους στη μεγάλη σκηνή, όπου η Florence & The Machine, ένα από τα μεγάλα NME hypes, ξεκίναγε το set της, με το μαύρο μακρύ φόρεμα να δεσπόζει (και να εντυπωσιάζει το αντρικό κοινό). Φωνητικά, μας θύμισε πολύ την Bat For Lashes και -με μισή καρδιά- φύγαμε μετά το hit της 'Dog Days Are Over' για να προλάβουμε όλο το set των Fujiya & Miyagi στη μικρή σκηνή. Παρά το γεγονός ότι και τα δύο albums τους μας έχουν αφήσει μάλλον αδιάφορους, η μπάντα έχει κάτι πολύ ελκυστικό και τα singles τους, από την πρώτη ακρόαση κιόλας, στροβιλίζουν στον εγκέφαλό σου για καιρό. Είναι έξυπνα παιδιά οι Fujiya! Έχουν καταφέρει να κάνουν μία zeroes αναβίωση του kraut rock (Can, Neu, Kraftwerk κτλ.) χωρίς να ακούγονται, όμως αναχρονιστές, αφού εμπλουτίζουν τον ήχο τους με σύγχρονα electro Hot Chip-ικά στοιχεία, αλλά και με τα όμορφα χαμηλότονα pop φωνητικά του David Best. Ήταν μία καλοστημένη εμφάνιση στην οποία ξεχωριστή θέση είχαν τα projections πίσω από τη μπάντα που σχημάτιζαν διάφορα σχέδια (από Pac-Man έως φιγούρες τενιστριών!) με τη βοήθεια πολλών ζαριών-pixels (ότι καταλάβατε, καταλάβατε!) και επέτειναν τη -περιρέουσα 80's ατμόσφαιρα του live. Ήταν αδύνατο να μην ξεσηκωθούμε με το τραγούδι-ορόσημο για την μπάντα 'Ankle Injuries', αλλά και το εξαιρετικό single του 'Lightbulbs', 'Knickerbocker'. Και μάλλον όλοι το ίδιο με εμάς περίμεναν. Αξιοσημείωτο και το kraut-rockίζον τζαμάρισμα στο φινάλε, όπου εμβόλιμα ξανακούστηκε μέρος του 'Ankle Injuries' (πρέπει να λατρεύουν να προφέρουν το όνομά τους μάλλον!).


Το πλήθος μαζεύτηκε από κάθε γωνιά της Τεχνόπολης για την πολυαναμενόμενη των headliners Tortoise, συγκρότημα που δύσκολα χαρακτηρίζεται μουσικά και έχει μία γκάμα οπαδών από όλα σχεδόν τα είδη της σύγχρονης μουσικής. Για μένα, οι Tortoise είναι αρκετά υπερτιμημένοι και ανήκουν στις 'μπάντες των κριτικών', χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λίγοι και χωρίς να παραγνωρίζουμε ορισμένες αριστουργηματικές στιγμές που μας έχουν προσφέρει τα προηγούμενα χρόνια. ('Gamera', 'TNT', 'Jetty' και αρκετά άλλα). Τι να κάνω όμως που τα 'It's all around you' (2004) και το φετινό 'Beacons Of Ancerstorship' ήταν απόλυτα βαρετά; Και όποιος ισχυρίζεται ότι κάποιο από αυτά τα δύο LP, έπαιξε στο στερεοφωνικό του πάνω από 2-3 φορές σίγουρα ψεύδεται. Η ύπαρξη τοτέμ δεν βοήθησε ποτέ και τίποτα, πόσο μάλλον τη σύγχρονη ηλεκτρική μουσική. Πάντως, το κοινό δεν έδειξε όση ώρα ήμουν εκεί να ενθουσιάζεται, αν εξαιρέσεις το (όντως) ενδιαφέρον εγχείρημα των δύο drummers. Και ένα τελευταίο: δεν γίνεται να τρελαίνεται κάποιος για τους Totroise και να μην ακούει σύγχρονη jazz....

Με αυτές τις σκέψεις αποχωρήσαμε πρόωρα για να προλάβουμε την εμφάνιση των Friendly Fires, ο δίσκος των οποίων μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις πέρυσι, αν και για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν το περιμέναμε. Πολύ ζωντανή η μπάντα στη σκηνή ξεσήκωσε το κοινό παρά την μεγάλη ομοιότητα των φωνητικών τους με τους Bloc Party. Ξεχωρίσαμε τους συνήθεις υπόπτους 'Jump In The Pool' και' Skeleton Boy', την προσωπική μου αδυναμία 'Strobe', αλλά και το 'On Board' που ήταν η πιο δυνατή στιγμή του live. Και μια που το θυμήθηκα: στο φινάλε ο κιθαρίστας έφερε βόλτα ανάμεσα στο κοινό ή πρέπει να κόψω την υπερκατανάλωση αλκοόλ...

Με ένα σύντομο πέρασμα από τους Evripidis και τις Τραγωδίες του στο κατάμεστο αμφιθέατρο (που έδειχναν να ενθουσιάζουν τους παρευρισκόμενους) αποχωρήσαμε κουτσαίνοντας...


Νίκος Ζωητός

Thursday, June 11, 2009

Horrors live in Athens (10-06-2009)


Ο πιο γεμάτος συναυλιακά Ιούνιος των τελευταίων ετών ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο χθές, με τη συναυλία των Βρετανών Horrors στο Gagarin. Η αγαπημένη του NME μπάντα ήρθε στην Ελλάδα στην κορυφή της καριέρας της, δηλαδή μετά τη φετινή κυκλοφορία του εξαιρετικού 'Primary Colours", δίσκος που σηματοδότησε μία μεγάλη αλλαγή στον ήχο τους και -επιτρέψτε μου- στο μέγεθος του συγκροτήματος. Αναμφισβήτητα, το 'Primary Colours' παίρνει άνετα μία θέση στο φετινό top-5 με τα best albums της χρονιάς και διεκδικεί με αξιώσεις την υψηλότερη.Αν το ντεμπούτο τους "Strange House" του 2007 μας σύστησε άλλη μία garage-punk θορυβοποιό νεανική μπάντα, η φετινή δουλειά τους (σαν να πέρασαν πολλά χρόνια και ακόμα περισσότερα νέα ακούσματα-επιρροές) είναι ένα ώριμο αριστούργημα που σίγουρα συγκινεί όσους αγάπησαν τους Jesus & Mary Chain, τους Spiritualized, τους My Bloody Valentine, τους σκοτεινούς Sound και Joy Division αλλά και το kraut rock των '70's.
Η σύντομη και περιεκτική (60', με ένα encore) εμφάνισή τους, ήταν βασισμένη μουσικά στο τελευταίο τους δίσκο και οπτικά στην υπερκινητικότητα του frontman Faris Badwan, ο οποίος με εξέπληξε όταν προς το τέλος του set τους έβαλε το πέτσινο μπουφάν του (!) διατρέχοντας σοβαρό κίνδυνο θερμοπληξίας. To main set του group ήταν σχεδόν όλο το 'Primary Colours' (πλην του ομώνυμου και της πιο αδύναμης στιγμής του, 'I Only Think Of You'), ενώ στο
encore μας θύμισαν για λίγο (ευτυχώς!) το παλιό τους garage πρόσωπο.
Και λίγα λόγια για τα support: οι Exposed By Observers είναι δυναμικοί και ξεσηκωτικοί (είναι και θέμα ηλικίας!), αλλά δεν νομίζω ότι αυτό που λείπει από την εγχώρια σκηνή είναι η ελληνική έκδοση των Rage Against The Machine, μπάντα που προφανώς αντιγράφουν. Από την άλλη μεριά, οι Phoenix Catscratch, κατάφεραν σε μισή ώρα να μας εκνευρίσουν τόσο με το άτοπο electro-punk τους, όσο και με το ύφος της τραγουδίστριας που δεν είπε το παραμικρό ανάμεσα στα κομμάτια προτιμώντας να κοιτάει το ταβάνι του Gagarin με γουρλωμένα μάτια (προφανώς αναλογιζόμενη την λαμπρή πορεία που έρχεται για το συγκρότημα!). Κάποιοι, προφανώς έχουν μπλέξει το styling με τη μουσική ή νομίζουν ότι η μουσική είναι συμπληρωματική του στυλ. Και όσοι κράζουν το NME, ας αναλογιστούν μήπως ο (όποιος) ελληνικός μουσικός τύπος έχει πέσει σε πολύ χειρότερα παραπτώματα hype, ένα από τα οποία σίγουρα είναι και οι Phoenix Catscratch!
Ορίστε και η playlist της βραδιάς (thanx, Θάλεια!)

Νίκος Ζωητός



Monday, June 1, 2009

PRIMAVERA SOUND FESTIVAL 2009

Ολοκληρώθηκε και το φετινό Primavera Sound Festival στη Βαρκελώνη, μέσα σε μια εορταστική ατμόσφαιρα λόγω της Barca, που τα κατάφερε στη Ρώμη, με πάρα πολύ κόσμο και πολλές καλές εμφανίσεις. Παραθέτουμε τα top-5 acts όπως τα επιλέξαμε ανά ημέρα:
Thursday 28/5

YO LA TENGO (*****): Καταιγιστικό το τρίο από το New Jersey, ξεκίνημα με δεκάλεπτο τζαμάρισμα, πριν περάσουν στο "Autumn Sweater" και τις υπόλοιπες επιτυχίες τους, με νέο τραγούδι στις αποσκευές τους από τον επερχόμενο δίσκο τους τον Σεπτέμβρη και μία φοβερή εκτέλεση του "Blue Line Swinger" διάρκειας δεκαπέντε λεπτών για το κλείσιμο.
THE VASELINES (****): Είκοσι χρόνια μετά τη διάλυσή τους η μπάντα από τη Γλασκώβη επανήλθε για το δεύτερο live της outdoors, όπως είπε για να μας αποδείξουν ότι ήταν και αυτοί στους πρωτομάστορες της indie pop σκηνής με κομμάτια όπως το "Molly's Lips" και το "Son Of A Gun".
SPECTRUM (****): Είχε πολύ δόση space rock το φεστιβάλ και ο Peter Kember μας το έδωσε για καλά να το καταλάβουμε.
THE HORRORS (***): Η μπάντα ήθελε άλλα ο ήχος στη σκηνή που παίζανε δεν τους το επέτρεπε....πάραυτα το "Who Can Say" και το Sea Within A Sea" με τα οποία κλείσανε μας κάνουν να το σκεφτόμαστε σοβαρά να τους δούμε και στην Αθήνα.
MY BLOODY VALENTINE (***): Οι ωτοασπίδες που μας δώσανε δεν επαρκούσαν για να αποφύγουμε την ολική κώφωση από τις fuzz κιθάρες του Kevin Shields και της παρέας του... Πάντως το φινάλε του "Soon" μας αποζημίωσε για τα καλά.

Friday 29/5

THE PAINS OF BEING PURE AT HEART (*****): Μισή ώρα παίξανε αλλά ήταν όλα τα λεφτά. Άρτιος ήχος, full set χωρίς διακοπές και είναι σίγουρο πως θα τους ξαναδούμε με το καλό στο Gagarin...Για κάποιο λόγο μας θύμισαν και αρκετά τους Ash τότε που ήταν στα φόρτε τους με το "1977".
JARVIS COCKER (****): O άνθρωπος είναι γεννημένος performer, αν μας έπαιζε και κάποιο τραγούδι τους, θα ήταν σαν να βρισκόμασταν σε συναυλία των Pulp, σαν να μην πέρασε καθόλου ο καιρός από τότε, όποιοι είστε διστακτικοί σχετικά με την επικείμενη εμφάνισή του στην Αθήνα, καλύτερα να αναθεωρήσετε. Το "Further Complications" είναι τελικά συμπαθέστατο.
BAT FOR LASHES (****): H Natasha Khan εκτός από πολύ γοητευτική έχει και φωνάρα! Μας θύμιζε αρκετά Heather Nova αλλά και Bjork και οι εκτελέσεις των κομματιών δεν σε άφηναν να φύγεις από τη σκηνή με αποτέλεσμα να χάσουμε τη μισή και βάλε συναυλία των Vivian (sorry) Girls...
THROWING MUSES (****): H Kristin Hersh έδωσε τα ρέστα της πάνω στη σκηνή, αν και ελπίζαμε να δούμε και την Tanya Donelly...To "Bright Yellow Gun" ξεχώρισε.
DAN DEACON (***): O Dan προσπαθούσε αλλά το κοινό δεν καταλάβαινε ή την είχε ακούσει... "Βρε παιδιά κάντε δέκα βήματα πίσω να καταίβουμε να παίξουμε μαζί σας..." αλλά το χαβά τους αυτοί. Πάντως ό,τι προλάβαμε κι ακούσαμε ήταν super. Το "Build Voice" ύμνος.
BLOC PARTY (***): Πως να το κάνουμε, τους ταιριάζει καλύτερα το Silent Alarm, τι θέλουν και μπλέκουν τώρα με μπιμπλίκια...πάντως το "This Modern Love" και το "Like Eating Glass" μας κάνει να τους περιμένουμε και στην Αθήνα.

Saturday 30/5

DEERHUNTER (*****): Μάλλον η καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ. Ο ιδιοφυής Bradford Cox τα κατάφερε για άλλη μια χρονιά να παραληρήσει το κοινό. Δεν ξέρω άλλα κάτι μου λέει ότι αυτή η μπάντα παίζει να γίνουν και οι νέοι Radiohead. Το μόνο κακό ότι δεν μας έπαιξαν το αγαπημένο Strange Lights, αλλά τίποτα δεν είναι τέλειο.
SONIC YOUTH (****): Όταν η Kim Gordon πιάνει το μικρόφωνο γίνεται να μην σου σηκωθεί η τρίχα; Τα λόγια είναι περιττά στις συναυλίες των Sonic Youth...ασφαλώς και δεν περιμένεις να ακούσεις χιτάκια τους πλην εξαιρέσεων (πχ "Bull in the heather") αλλά ένα ηχητικό όργιο που θα σε παρασύρει, θες δεν θες. Φαίνεται φοβερός και ο τελευταίος δίσκος τους.
ONEIDA (***): H μπάντα που μας πήρε τα αφτιά με το κολλητικό ριφ του διάρκειας περίπου είκοσι λεπτών τζαμαρίσματος, αλλά και με πιο post rock χροιά αυτή τη φορά.
TH' FAITH HEALERS (****): Άλλη μία αποκάλυψη του φεστιβάλ. Το noisy rock των Βρετανών αγαπημένων του John Peel αλλά και του Cobain μας εξέπληξε ευχάριστα. Τραγούδια σαν το "Reptile Smile" δεν γράφονται κάθε μέρα. Όλα τα λεφτά το κιθαριστικό κρεσέντο στο τέλος που μας αποτελείωσε...
Αυτά εν ολίγοις από το φετινό Primavera. Για φωτογραφικό υλικό πατήστε εδώ.